Η εξαπάτηση του κύριου Darcy

  Ανέκαθεν αγαπούσα τις νουβέλες της Jane Austen, ο τρόπος γραφής της σε ταξιδεύει σε έναν άλλο κόσμο που αναρωτιέμαι αν υπήρξε ποτέ, σε αγκαλιάζει και σε κάνει μέρος του..Η αγαπημένη μου ήταν το "Pride and Prejudice". Για πάρα πολλά χρόνια θεωρούσα ότι αποτύπωνε την αληθινή αγάπη, που προκύπτει από τον θαυμασμό και την εκτίμηση, τις ανιδιοτελείς πράξεις και ξεπερνάει τα εμπόδια που θέτει η υπερηφάνεια και η προκατάληψη απέναντι στον δέκτη του συναισθήματος αυτού.
  Σε αυτό συνέβαλε απαραίτητα και η ύπαρξη του κύριου Darcy. Του σοβαροφανή κύριου Darcy, που βάζει την ηθική, την υπερηφάνεια και την λογική πάνω από όλα στη ζωή του, που είναι σε πλήρη έλεγχο των συναισθημάτων του, της ζωής του και της ζωής των συνανθρώπων του. Του ανθρώπου αυτού που με το κύρος και την ευγένειά του αποτελεί πρότυπο για μία κοπέλα που ανέκαθεν απεχθανόταν το πρότυπο του πρίγκιπα, αλλά επιζητούσε αυτό του Βρετανού gentleman.
  Όταν δε ο τόσο σοβαρός κύριος Darcy, ο φαινομενικά ψυχρός κύριος Darcy εξωτερικεύει τα συναισθήματά του προς την Elizabeth που τον έχουν κατακυριεύσει και φροντίζει για την ευτυχία τόσο της ίδιας, όσο και των μελών της οικογένειάς της είναι αδύνατον να μην τον ερωτευτεί κανείς.
  Όσο ανεξάρτητο και αν είναι ένα κορίτσι, όσο και αν έχει συνηθίσει να καταστρατηγεί το συναίσθημα και να πορεύεται με γνώμονα την λογική μία τέτοια φιγούρα, ένας τέτοιος άντρας πάντοτε θα την συγκινεί. Και κάπου εκεί προκύπτει και η θεοποίηση του κύριου Darcy από μέρους μου και από τόσες άλλες κοπέλες ανά τον κόσμο.
  Γιατί τι θέλει ένα κορίτσι? Έναν άντρα με τρόπους και κατανόηση, που να την εκτιμάει και να την σέβεται για αυτό που είναι, να την αγαπάει χωρίς να πρέπει να κάνει χυδαία επίδειξη και να την φροντίζει ακόμα και όταν η ίδια είναι πλήρως αυτόνομη.
  Για χρόνια λοιπόν είχα το πρότυπο της σχέσης αυτής ως γνώμονα για τις επιλογές της δικής μου ζωής. Μία νουβέλα που γράφτηκε πάνω από διακόσια χρόνια πριν μου είχε γίνει τόσο έμμονη ιδέα και ήμουν πεπεισμένη ότι είμαι γεννημένη σε λάθος εποχή, καθώς στις μέρες μας δεν συνάδει ο ρομαντισμός και το πάθος. Ωστόσο, έκανα λάθος. Και εγώ και όσες πιστεύουν το ίδιο με εμένα. Ο ρομαντισμός μπορεί να υπάρξει και ο σεβασμός και η αγάπη.
  Έχοντας θεοποιήσει τον κύριο Darcy με όλα τα υπέρ και τα κατά του αδυνατούσα να συνειδητοποιήσω την ουσία του μυθιστορήματος αυτού. Ποια είναι λοιπόν η ουσία? Η ουσία είναι να ξεπεράσεις την υπερηφάνεια σου και τις φοβίες σου, την προκατάληψη και το δέος που αισθάνεσαι για το άτομο που στα εμπνέει, να αφεθείς μέσα στο συναίσθημα που σου προκαλεί και να δεις πέρα από αυτό που βλέπουν οι άλλοι. Να παραδεχθείς πρώτα και πάνω από όλα στον εαυτό σου αυτό που αισθάνεσαι και παρά τις φαινομενικές διαφορές και τον τρόμο που σου προκαλεί, να το ζήσεις.
  Ο κύριος Darcy υπάρχει για όλες μας..όπως και η Elizabeth είναι κομμάτι του εαυτού μας. Αντικατοπτρίζει τον εγωισμό μας που δεν μας επιτρέπει να του αντιταχθούμε και να συνειδητοποιήσουμε αυτά που αισθανόμαστε. Την υπερηφάνεια μας, που δεν μας επιτρέπει  να αφεθούμε και ας προσγειωθούμε απότομα. Την προκατάληψη απέναντι σε ο,τι άγνωστο και τις άμυνες απέναντι σε αυτό που φοβόμαστε..Και υπάρχει πιο τρομακτικό συναίσθημα από τον έρωτα?

 
  

“The most terrible thing about it is not that it breaks one’s heart—hearts are made to be broken—but that it turns one’s heart to stone.” O.Wilde

" Είναι πολύ εύκολο να κρίνουμε τους άλλους, ειδικά όταν η συμπεριφορά τους παρεκκλίνει από αυτό που οι ίδιοι θεωρούμε σωστό ή καλό..Η ευκολία με την οποία δαιμονοποιούμε ανθρώπους και καταστάσεις είναι τρομακτική..Ενδόμυχα όλοι αναζητούμε τον αποδιοπομπαίο τράγο στον οποίο θα φορτώσουμε τις δικές μας αμαρτίες και θα τον θανατώσουμε με τον πιο ακραίο και τρομακτικό τρόπο-εξίσου ακραίο ίσως με τα εγκλήματα που έχει διαπράξει-, προκειμένου να εξιλεωθούμε και οι ίδιοι. Ίσως για αυτό αποφάσισα και η ίδια να απομακρυνθώ από τα εγκόσμια..Γιατί πάντοτε θα ήμουν για όλους τους ο αποδιοπομπαίος τράγος.
   Πάντοτε, είχα μία αγάπη στο κρύο και στον χειμώνα, πριν ακόμη γίνω η Βασίλισσα του Χιονιού, προτού αρχίσουν όλα...Θυμάμαι το δέος που είχα για τις νιφάδες του χιονιού και τον χορό τους. Στα παιδικά μου μάτια αυτό φάνταζε σαν ένα τελετουργικό της φύσης από το οποίο αδυνατούσα να στρέψω το βλέμμα μου..Αισθανόμουν ότι ήμουν θεατής σε μία παράσταση την οποία διοργάνωνε η φύση μόνο για εμένα..Και αυτό το λευκό παγωμένο στρώμα που άλλους ίσως και να τους τρόμαζε, εμένα ηρεμούσε την ψυχή μου, γιατί αντιπροσώπευε την κάθαρση της φύσης, όλα γίνονταν λευκά, αγνά, καθαρά...μία νέα εποχή ξεκινούσε. Το κρύο του χειμώνα ποτέ δεν με πάγωσε, αντίθετα με αγκάλιαζε και το αισθανόμουν σαν δικό μου κομμάτι..και έτσι κυλούσαν οι χειμώνες της ζωής μου και ήταν χρόνια όμορφα, αθώα και λευκά.
  Η νύχτα που έγινα η Βασίλισσα του Χιονιού ήταν ένα υπέροχα παγωμένο βράδυ το τελευταίο χρόνο της εφηβείας μου..ήμουν τόσο νέα, τόσο φρέσκια και αθώα..είχα όλη τη ζωή μπροστά μου και κάθε λόγο να την ζήσω όπως επιθυμώ..Η αθώα μου καρδιά όμως ήταν τόσο ευαίσθητη που με το πρώτο σκίρτημα που αισθάνθηκε, αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά στο πρόσωπο που την συγκίνησε..Η αθωότητα μου όμως δεν άργησε να γίνει η καταδίκη μου...Γιατί μπορεί η δική μου αγνή αγάπη να ήταν άνευ όρων και ορίων, δεν ίσχυε όμως και τον δέκτη της..Δεν ήταν παρά ένα ανόητο παιδί, που αδυνατούσε να εκτιμήσει το δώρο της αγάπης. Με πλήγωσε τόσο βαθιά που η καρδιά μου δεν το άντεξε..ράγισε. Ήμουν τόσο νέα και ανόητη...
  Άρχισα να τρέχω μέσα στο δάσος ξυπόλητη, κλαίγοντας..Το μυαλό μου δεν μπορούσε να το συλλάβει πώς αυτός ο άντρας απαρνήθηκε κάτι τόσο όμορφο και αγνό..Τα δάκρυα μου άρχισαν σιγά σιγά να παγώνουν, το ίδιο συνέβη και με τα άκρα μου και την ανάσα μου..αλλά δεν φοβήθηκα..η καρδιά μου είχε ήδη γίνει πάγος.
  Και τότε ξάπλωσα στο χιόνι, έκλεισα τα μάτια μου και ευχήθηκα να γίνω ένα με αυτό, να μην πονάω πια και ο πάγος να γίνει η προσωπική μου κάθαρση..Λίγες στιγμές αργότερα, μία χιονοθύελλα σάρωσε το δάσος και αγκάλιασε το κορμί μου με το μοναδικό της μένος..και τότε έπαψα να αισθάνομαι και αυτή η ησυχία έμελλε να είναι η λύτρωση και παράλληλα η τιμωρία μου.
  Στο σπίτι μου δεν επέστρεψα ποτέ, ούτε στην παλιά μου ζωή..Δεν άνηκα πια εκεί, για την ακρίβεια δεν ξέρω αν άνηκα και ποτέ..Πλέον σπίτι μου ήταν το Παγωμένο μου Βασίλειο και οικογένεια μου οι νιφάδες που τόσο πολύ με ηρεμούσαν..
  Οι περισσότεροι με γνωρίζετε μονάχα μέσω της ιστορίας του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, ως την κακιά Βασίλισσα του Χιονιού που παρέσυρε τον μικρό Κάι στο Βασίλειό της, στην μοναξιά του Χειμώνα, από την οποία τον έσωσε η αγαπημένη του Γκέρντα. Ίσως και να είμαι κακιά στα μάτια των ανθρώπων, στην δική μου την συνείδηση όμως προστάτευσα ένα αγόρι από έναν παγωμένο θάνατο και το κράτησα να με συντροφεύει στο καταφύγιο μου. Το παραδέχομαι, μερικές φορές ακόμα και εγώ αισθάνομαι μοναξιά..Αλλά οι άνθρωποι δεν αντέχουν την υπεροχή του κρύου, η καρδιά τους είναι πολύ αδύναμη και αναζητά την ζεστασιά του καλοκαιριού που μόνο ο έρωτας μπορεί να τους φέρει...και αυτό αδυνατούσα να του το προσφέρω.
  Και όμως, δεν είμαι απλά ένα αποκύημα της φαντασίας σας, ζω ανάμεσα σας, μέσα σας! Είμαι κάθε παγωμένο δάκρυ που κυλάει στο πρόσωπό σας, κάθε λυγμός πόνου γοερού που βγαίνει από το στέρνο σας, κάθε σκληρή απόφαση που παίρνετε να απ'έχετε κατά καιρούς από το σκληρό και ανίερο παιχνίδι του έρωτα..Κάθε κυνική σας ματιά είναι μέσα από το δικό μου παγωμένο βλέμμα. Σας λυπάμαι κατά βάθος, εσάς τους ανθρώπους...Τόσο ολοκληρωτικά αναλωμένοι στα πάθη σας, τόσο ανυπεράσπιστοι μπροστά στον γήινο έρωτα..Ωστόσο, ένα κομμάτι μου σας φθονεί. Εγώ η Νύμφη του Χειμώνα φθονώ εσάς, με όλες σας τις ατέλειες..Φθονώ το γεγονός ότι όσο και να σας κομματιάζει ο πόνος της αγάπης κάθε φορά βρίσκετε το θάρρος να σηκώνεστε πιο δυνατοί, πιο ζωντανοί, σαν να ζητάτε και άλλο, να προκαλείτε μόνοι σας τον πόνο..Γιατί κάθε λυγμό σας, όσο λυπητερός και αν είναι, αποτελεί ένα τραγούδι για τον έρωτα..Κάθε δάκρυ σας, είναι μία ανάμνηση του πιο ζωντανού και σκληρού συναισθήματος που άγγιξε την καρδιά σας..Γιατί η δική σας η καρδιά όσο και αν υποκρίνεστε ότι είναι από πάγο θα λιώσει με το πρώτο άγγιγμα της αγάπης...
  Μερικές φορές σας φθονώ, ακριβώς γιατί είσαστε στο έλεος της μοίρας και των παθών της βραχύχρονης ζωής σας. Οι περισσότεροι δεν θα γνωρίσετε ποτέ την μοναδικά εξουθενωτική μοναξιά του παγωμένου Χειμώνα."

"Life is something to do when you can't get to sleep." F.Lebowitz

" Και κάπως έτσι ξύπνησα από τον λήθαργο..Δεν νομίζω ότι έφταιγε μονάχα το φιλί του Πρίγκιπα, ούτε και οι Τρεις Καλές μου Νεράιδες -αν και δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς την συμβολή τους!! Επί της ουσίας όμως, ξύπνησα την στιγμή που επέλεξα η ίδια να ξυπνήσω από αυτόν τον ανιαρό και ανούσιο ύπνο, που με είχα αυθυποβάλει. Είχε έρθει πια η στιγμή να πολεμήσω, δεν ήθελα να είμαι πλέον μία πριγκίπισσα του ύπνου, αυτή που θα την θυμούνταν ως "Ωραία Κοιμωμένη", μια τεμπέλα δηλαδή και υπναρού που άφηνε την τύχη της στα χέρια των άλλων!! 

  Η παρουσία ενός πρίγκιπα στη ζωή μου ήρθε μετά από αυτή την απόφαση και ήταν καταλυτική, αλλά ο πόλεμος ήταν δικός μου και αφορούσε εμένα και τον κακό μου εαυτό, τον αλλοιωμένο...Η Κακιά Βασίλισσα ήμουν πλέον εγώ στο παραμύθι μου..Εγώ έθετα τα εμπόδια, τα "πρέπει" και τα "μη" που με απομάκρυναν από την ευτυχία που τόσο αποζητούσα! Όταν το συνειδητοποίησα η νίκη ήταν πλέον καθοριστική, αρκεί να ακουμπούσα το αδράχτι και ας με πλήγωνε, ας με σκότωνε! Όσο δεν ακουμπούσα το ρημαδό-αδράχτι και δεν πληγωνόμουν ήμουν ναι μεν ασφαλής, αλλά κάτι με κρατούσε από το να ζήσω την ολοκληρωτική ευτυχία..Δεν θα ήμουν ποτέ πραγματικά ελεύθερη εάν δεν το "άγγιζα", πάντοτε θα με στοίχειωνε αυτή η σκέψη. Έτσι, το πήρα απόφαση, αυτή τη φορά χωρίς νεράιδες και πρίγκιπες, θα το έκανα μόνη μου..Μία πριγκίπισσα, πρωταγωνίστρια στο ίδιο της το παραμύθι! 

  Και τότε το άγγιξα και όπως ήταν φυσικό με πλήγωσε, με πλήγωσε βαθιά, πιο βαθιά από ο,τι περίμενα..Και μη γνωρίζοντας πώς να το διαχειριστώ έπεσα σε αυτόν τον ανούσιο ύπνο για τον οποίο δυστυχώς έμεινα μετέπειτα γνωστή. Όσο κοιμόμουν δεν αισθανόμουν τον πόνο, όσο κοιμόμουν δεν σκεφτόμουν, δεν θυμόμουν, ήμουν και πάλι ευτυχισμένη.. Όμως ο ύπνος δεν ήταν λύση στον πόνο μου, ήταν το προσωπικό μου placebo για να αισθάνομαι μία στοιχειώδη ηρεμία την οποία είχα μετονομάσει σε ευτυχία..Στην απομόνωση του ύπνου μου έχασα πολλές στιγμές από τη ζωή μου, που όπως μου εκμυστηρεύτηκαν αργότερα ήταν χρόνια ολόκληρα..Και μέσα σε αυτά τα χρόνια το Βασίλειο όχι μόνο δεν είχε αποκοιμηθεί, αλλά η ροή του χρόνου και των γεγονότων ήταν πιο δραστική από ποτέ! Μπορεί λοιπόν να έχασα πολύ καιρό κατά τη διάρκεια αυτού του λήθαργου, αλλά βρήκα το σημαντικότερο: τον εαυτό μου! Και τότε ήταν που ξύπνησα..

  Ανοίγοντας τα μάτια μου είδα τον Πρίγκιπα και έκανα και πάλι ότι κοιμάμαι, γιατί φοβήθηκα ότι μετά το αδράχτι δεν θα άντεχα άλλον πόνο. Όταν με φίλησε όμως, δεν μπορούσα να κάνω πια την κοιμισμένη, η σύγχυση ήταν πολύ μεγάλη για να συνεχίσω να υποκρίνομαι..Σαστισμένη άνοιξα τα μάτια μου και εκείνος πίστεψε ότι το φιλί του ήταν αυτό που στην ουσία με ξύπνησε, έτσι αποφάσισα ότι ήταν πιο ευγενικό να τον αφήσω να το πιστεύει, καθώς αυτό υποδείκνυε και η ανατροφή μου..

  Τα υπόλοιπα λίγο - πολύ τα ξέρετε..Μετά παντρευτήκαμε και ζήσαμε εμείς καλά και εσείς καλύτερα-μέχρι στιγμής τουλάχιστον. Παράπονο δεν έχω, με φροντίζει, με προσέχει και με έχει κυριολεκτικά Βασίλισσα, αλλά σε έναν γάμο πρέπει να κάνεις αμοιβαίες υποχωρήσεις-μην ακούτε τι λένε οι παραμυθάδες! 

  Όσον αφορά την ύπαρξη της μαγείας και τα λοιπά, αυτά είναι το αλατοπίπερο σε μία ιστορία..Ο καθένας πρέπει να αντιμετωπίσει τους προσωπικούς του δαίμονες, να αγαπήσει τον εαυτό του για να είναι έπειτα σε θέση να αγαπήσει και να αγαπηθεί..Και υπάρχει δυνατότερη μαγεία από την αγάπη?!"

"Nobody can be kinder than the narcissist while you react to life in his own terms." E.Bowen

  Όλοι σίγουρα έχουμε ακουστά τον Νάρκισσο, τον νεαρό εμφανίσιμο άντρα από την Βοιωτία, ο οποίος ήταν τόσο απασχολημένος με το να θαυμάζει το είδωλο του στα κρυστάλλινα νερά των ποταμών, που αγνοούσε την ερωτευμένη Νύμφη Ηχώ. To τέλος του Ναρκίσσου δεν ήταν τόσο ωραιοποιημένο ωστόσο! "Μαράθηκε" δίπλα στον ποταμό -πέθανε κοινώς η ψωνάρα, αφού δεν αποχωριζόταν το είδωλό του ούτε για τις βασικές ανάγκες- και στη θέση του φύτρωσε το γνωστό άνθος νάρκισσος..'Όσο για την δύσμοιρη Ηχώ?! Η φωνή της έσβησε από τις συνεχείς και απέλπιδες  προσπάθειές της να τον καλεί κοντά της -λύσσαξε και αυτή να τον φωνάζει..αλαζόνας ήταν ο άνθρωπος, όχι κουφός!!- με αποτέλεσμα να ακούγονται πια μονάχα οι τελευταίες συλλαβές από όσα έλεγε..

  Από ο,τι φαίνεται βέβαια, ο Νάρκισσος πριν αποδημήσει εις Άδη -και πριν του προκύψει η πετριά με τον εαυτό του- πρέπει να είχε προλάβει να συνεισφέρει στην αναπαραγωγή του είδους, καθώς στις μέρες μας παρατηρούνται πολλοί απόγονοι του διασκορπισμένοι ανά τον κόσμο και κυρίως στα πάτρια εδάφη!!

  Η γενιά αυτή εκτός του ότι υπήρχε από αρχαιοτάτων χρόνων στις μέρες μας παρουσιάζει μία εξαιρετικά μεγάλη και ανησυχητική ποικιλία. Ψηλοί, κοντοί, μεγάλοι, μικροί, γεροδεμένοι ή μη, σε όλους τους εντοπίζεται μία ομοιότητα..Είναι αυτάρεσκοι μέχρι αηδίας!! Δεν είναι απαραίτητα εμφανίσιμοι,ούτε καν metrosexual, αλλά για κάποιο λόγο η αυτοπεποίθηση τους έχει φτάσει στο ζενίθ! Μην με παρεξηγείτε, καλό είναι να πιστεύεις στον εαυτό σου δεν λέω, θεωρώ μάλιστα ότι σε βοηθάει να προχωρήσεις, αλλά παν μέτρον άριστον φίλτατε..Το "γνώθι σ αυτόν" δεν το έχεις ακουστά? Πόσα να αντέξει πια ένας άνθρωπος?!

  Πρόσφατα μάλιστα, άκουσα ΤΟ ανήκουστο(!) και μάλιστα, από έναν κύριο που αντικειμενικά μιλώντας γοητευτικό δεν τον αποκαλείς, ούτε καν κυκλοφορίσιμο!  "Μα τι ανταγωνισμό να έχω εγώ?!"..ΤΙ ΛΕΣ ΒΡΕ ΤΡΙΤΟΞΑΔΕΡΦΕ ΤΟΥ FREDDIE KRUGER?! Εκεί κάπου είναι το σημείο που οι δυνατότητες είναι λίγες και μάλιστα επίπονες..
Επιλογή 1η: Να κάνω το πικρόχολο μεν, αληθές δε, σχόλιο μου και να με αποκαλέσουν (αδίκως!!) σκύλα?!
Επιλογή 2η: Να φορέσω τις παρωπίδες και τις ωτασπίδες μου και σαν καλό κορίτσι να χαμογελάσω με ευγένεια-και λες και έχω βγει από την τρίτη λοβοτομή?!
Επιλογή 3η: Να αυτοπυρποληθώ μπας και επέλθει η λύτρωση?! Εν τέλει επέλεξα το δεύτερο. 

  H χείριστη περίπτωση όλων δε, είναι να είσαι και εσύ άμαθη σαν την Ηχώ και να αναπτύξεις αίσθημα για κάποιον εκκολαπτόμενο Νάρκισσο!!!
  Κατανοώ απόλυτα τι είναι αυτό που θα σε προσελκύσει εξαρχής σε αυτό το άτομο...Είναι συνήθως απόμακροι, οδηγείσαι λοιπόν στο λανθασμένο συμπέρασμα ότι είναι σκεπτικοί, μοναχικοί και επιλεκτικοί σε σχέση με ποιους θα συναναστρέφονται.. ΛΑΘΟΣ!!! Στην πραγματικότητα λίγοι είναι οι άνθρωποι που τους ανέχονται για αρκετή ώρα, καθώς δεν έχουν και τίποτε άλλο να συζητήσουν εκτός από το πόσο υπέροχοι είναι, πόσες κατακτήσεις έχουν και πόσο πολύ τους ζηλεύουν όλοι...Το άλλο που επίσης θα σε προσελκύσει είναι ότι ενίοτε θυμούνται ότι υπάρχεις και εσύ, οπότε θα σου δώσουν λίγη σημασία και μετά θα επιστρέψουν και πάλι στην αγαπημένη τους ασχολία -το υπέρμετρο Εγώ τους δηλαδή- . Με την διαβολεμένη αυτή η τακτική, που εφαρμόζεται πολλές φορές και εν αγνοία τους- γιατί δεν φημίζεται και για την νοημοσύνη του ο Νάρκισσος-σε ψήνουν σε χαμηλή φωτιά και εσύ νομίζεις ότι σου άναψαν το καλοριφέρ!!

   Ώσπου κάποια στιγμή σου έρχεται επιτέλους η επιφοίτηση εν μέσω μίας κρίσης ειλικρίνειας και συνειδητοποιείς ότι αυτό το άτομο δεν είναι για εσένα, οπότε παίρνεις την Μέγιστη απόφαση να προχωρήσεις. Έλα όμως  που λογαριάζεις χωρίς τον ξενοδόχο, γιατί εδώ που τα λέμε ΠΟΙΑ είσαι εσύ αγαπητή Ηχώ που θα στερήσεις από τον Νάρκισσο αυτό που δικαιωματικά του ανήκει, δηλαδή την αμέριστη προσοχή σου?! Έτσι, ακριβώς το αντιλαμβάνεται αυτός και τότε ξαφνικά συμβαίνει η ΜΕΤΆΛΛΑΞΗ (μην χαίρεσαι δεν διαρκεί πολύ!). Όλως τυχαίως θυμάται ότι υπάρχεις και κάνει ότι περνάει από το χέρι του για να σου σπάσει τα νεύρα, εεμ να σε κατακτήσει ήθελα να γράψω..Τι κάνεις σε αυτήν την περίπτωση?! Run Forest, RUN!!! Γιατί αν γυρίσεις πίσω πάει η φωνούλα σου Ηχώωω...!!

  Ό,τι και αν συμβεί μην ξεχνάς ότι ένας καθαρόαιμος Νάρκισσος δεν είναι ποτέ σε θέση να αγαπήσει κανέναν άλλον πλην του εαυτού του και αν έκανες το λάθος να πιστέψεις έστω και για λίγο ότι είναι ερωτευμένος μαζί σου λυπάμαι που σε προσγειώνω απότομα, αλλά επί της ουσίας είναι ερωτευμένος με το είδωλο του που καθρεφτίζεται στα μάτια σου όποτε σε κοιτάζει...Ναι, καλά κατάλαβες! Θαυμάστριες ψάχνει ο κύριος! (Δεν φταίει αυτός, η φύση φταίει που ήταν τόσο γενναιόδωρη μαζί του!)

   Και αν έχεις ακόμα αμφιβολίες για τον αν το δικό σου "βάσανο", όπως μου αρέσει να το αποκαλώ είναι και αυτός απόγονος του μισητού πλέον Βοιωτού άκουσε την ηχώ της λογικής σου..Αυτή πάντοτε ξέρει!