Ok, μην με παρεξηγείτε ήταν μία υπέροχη ταινία και το consept παρουσίαζε μεγάλο ενδιαφέρον από την στιγμή που διαφοροποιείτο από την κλασσική πατέντα των ρομαντικών ταινιών..Ωστόσο, από την ώρα που τελείωσε δεν μπορούσα να πάψω να αναρωτιέμαι αν ποτέ ξεπερνάμε τα παιδικά μας κατάλοιπα στο να δείχνουμε (ή να μην δείχνουμε ) τα συναισθήματά μας στον άνθρωπο που μας τα εμπνέει..
Θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια και χαμογελάω, καθώς μου έρχεται η φράση της μαμάς μου, όποτε επέστρεφα σπίτι στεναχωρημένη, έπειτα από τσακωμό με κάποιο αγοράκι.. "Μην είσαι χαζούλα..του αρέσεις, για αυτό σε πειράζει." Μία τόσο μικρή και απλή φράση που αποτυπώθηκε στο παιδικό μου μυαλό και από τότε δεν κατάφερα να την αποτινάξω..
Και έτσι περνούσαν τα χρόνια και συνέχιζα να πιστεύω ότι, όποτε κάποιο άτομο μου συμπεριφέρεται άσχημα ή περίεργα αυτό υποδηλώνει ένα βαθύτερο συναίσθημα προς εμένα.. Και το χειρότερο? Με έλκυαν αποκλειστικά και μόνο τέτοιες περιπτώσεις, οι οποίες συνήθως μου έπαιρναν καιρό να συνειδητοποιήσω πόσο μάταιες και αδιέξοδες ήταν. Και έτσι, άρχισα και εγώ να ενστερνίζομαι την συμπεριφορά αυτή, να κρύβω τα συναισθήματα μου, να είμαι φαινομενικά αδιάφορη και αμήχανη προς το άτομο που εκάστοτε μου άρεσε, θεωρώντας ότι το να δείχνεις τα συναισθήματα σου είναι κάτι που σε ρεζιλεύει, σε πληγώνει και σε ρίχνει από το βάθρο που δημιουργείς ο ίδιος για τον εαυτό σου...
Κοιτάζοντας γύρω μου, συνειδητοποιώ ότι αυτό μάλλον αποτελεί συχνό φαινόμενο -όσο και αν θέλω να αισθάνομαι ξεχωριστά προβληματική-. Ζούμε σε μία πόλη γεμάτη ανθρώπους μόνους με καταπιεσμένα συναισθήματα και πάθη, προστατευμένους στην ρουτίνα τους.. Όλοι ονειρεύονται κάτι περισσότερο, κάτι μεγαλύτερο, όμως μονάχα λίγοι τολμούν και έτσι, συνεχίζουμε να ζούμε την ίδια συμβατική ζωή και να εξοικειωνόμαστε με την μοναξιά μετονομάζοντας την σε αυτάρκεια.. Να κοροϊδεύουμε τα λιγοστά ζευγαράκια, τις ρομαντικές ταινίες και τα βιβλία, θεωρώντας τα γλυκανάλατα και ανόητα.
Προσωπικά, το "Jeux d'enfants" το θεώρησα μία ταινία που καταδεικνύει το πρόβλημα που υπάρχει μέσα μας και γύρω μας...Όλοι μας προτιμούμε το παιχνίδι..Τα υπονοούμενα, τις κλεφτές ματιές και όλα αυτά πάντοτε στο κλίμα "μεταξύ αστείου και σοβαρού".. Γιατί? Γιατί δεν υπάρχει πιο τρομακτικό συναίσθημα από το να ξεγυμνώνεις την καρδιά σου μπροστά στον άλλον και να αισθάνεσαι ευάλωτος. Αν είχαν όντως τολμήσει να πουν τι αισθάνονται και να σταματήσουν το αγαπημένο τους παιχνίδι, (που στην ταινία παρουσιάζεται ως "Θάρρος", ωστόσο στη δική μου τη συνείδηση πιο πολύ μου θύμισε "Κρυφτό") τα πράγματα ενδεχομένως να είχαν πάρει άλλη τροπή και να μην είχαν καταλήξει αγκαλιασμένοι 100 μέτρα κάτω από την επιφάνειας της γης και σκεπασμένοι με μπετόν, θεωρώντας ότι αυτός ήταν ο ιδανικός τρόπος να σταματήσει το παιχνίδι (a.k.a να είναι μαζί για πάντα). Μπορεί να είχαν καταλήξει και ένα από αυτά τα ζευγαράκια που βλέπουμε γύρω μας, τα "βαρετά", "συμβατικά" και "γλυκανάλατα"...όμως έχασαν χρόνια από τη ζωή τους κρύβοντας αυτό που στην ουσία επιθυμούσαν.
Άραγε η ζωή είναι όντως ένα παιχνίδι? Ή καθώς ενηλικιώνεσαι πρέπει να σταματήσεις το "Κρυφτό", να βρεις το "Θάρρος" και να πεις την "Αλήθεια"?
Και το ερώτημα είναι ένα...
