Η αλμυρή γεύση της θάλασσας φτάνει στα χείλη μου, ενώ οι αχτίδες του ήλιου με αγκαλιάζουν τόσο γενναιόδωρα παίρνοντάς μου κάθε αίσθηση εσωτερικού ψύχους. Δεν υπήρξα ποτέ ιδιαίτερα θρησκευόμενη, αλλά αν κάποιος με ρωτούσε πώς οραματίζομαι τον Παράδεισο θα του απαντούσα με αυτήν την εικόνα. Η απόλυτη αρμονία σώματος και πνεύματος.
Ανέκαθεν είχα έναν άρρηκτο δεσμό με την θάλασσα, από μικρό παιδί ανυπομονούσα να έρθει το καλοκαίρι για να μπορέσω να βρεθώ κοντά της. Ποτέ μου δεν την φοβήθηκα. Στεκόμουν εκστασιασμένη μπροστά στο ευμετάβλητο του χαρακτήρα της και αναρωτιόμουν ποιο ξόρκι θα ήταν ικανό να με μεταμορφώσει σε γοργόνα για να μην την αποχωριστώ ποτέ.
Μεγαλώνοντας, συνέχισε να είναι το ησυχαστήριο μου. Κάθε φορά που αδυνατούσα να διαχειριστώ τις δικές μου συναισθηματικές διακυμάνσεις αναζητούσα να βρεθώ κοντά της για να αισθανθώ το γνώριμο αίσθημα γαλήνης να κατακλύζει κάθε κύτταρο μου. Μπροστά σε αυτό το μεγαλείο της φύσης τίποτα πλέον δεν μπορούσε να με αγγίξει, σαν ένας μυστικός δεσμός να μας ένωνε και μέσω αυτού να δανειζόμουν μέρος της δύναμής της. Ήμουν πλέον εξαγνισμένη, ανίκητη και μεγαλειώδης.
Σήμερα, βρίσκομαι και πάλι μπροστά της γεμάτη προβληματισμούς και ερωτηματικά. Και πάλι, όλα εκμηδενίζονται. Δεν με ταλανίζουν οι σκέψεις περί θιγμένου εγωισμού, τα ερωτηματικά έχουν χαθεί, το ίδιο και τα πρόσωπα..Αισθήματα πια δεν υπάρχουν-δεν ξέρω αν υπήρξαν και ποτέ πραγματικά. Όλα χάθηκαν σε μια δίνη στο βυθό της θάλασσας και ξαφνικά επήλθε η νηνεμία. Όλα φαντάζουν πια μηδαμινά, ακόμα και η εμμονή μου με τον έλεγχο και τις αναλύσεις εξανεμίστηκε. Δεν με απασχολεί να μάθω, δεν είναι πλέον ζωτικής σημασίας να αποκαταστήσω τον υπέρμετρο εγωισμό μου που γρατζουνίστηκε, ούτε και να εξημερώσω τα ένστικτά μου για να πλησιάσω ένα παροδικό και ολιγόμηνο "αντικείμενο μελέτης". Δεν με δελεάζει πια μια εμπειρία τόσο επίγεια και σαθρή.
Στον ονειρικό κόσμο των ωκεανών δεν έχουν σημασία τα πεζά συναισθήματα και οι νοσηρές σκέψεις. Το πιο σημαντικό είναι η προσπάθεια για επιβίωση και οι απελευθερωμένες αισθήσεις.
Όσο βιώνω την ανείπωτη ομορφιά της θάλασσας συνειδητοποιώ με ένα μειδίαμα ότι ποτέ δεν μπόρεσες να καταλάβεις την φύση μου, ούτε να διακρίνεις την ομοιότητά μου με την θάλασσα. Δεν ξέρω αν προσπάθησες καν. Ποτέ δεν θα είσαι σε θέση να διαχειριστείς την ευμετάβλητη φύση μου, πόσο μάλλον να την εξημερώσεις, βλέπεις είμαι και εγώ σαν την θάλασσα, δεν μπορείς να με φυλακίσεις, μπορείς μονάχα να με εξυμνήσεις και να κολυμπήσεις μαζί μου. Δεν θα κατανοήσεις ποτέ την ανάγκη, την απελπισία και το μένος, με το οποίο θυσιάζω κομμάτια του εαυτού μου χτυπώντας με ορμή σε βράχους λες και είναι κύματα, ούτε θα μπορέσεις να εξερευνήσεις τα βάθη των ψυχικών μου ωκεανών. Προτιμάς να μένεις στην επιφάνεια, να παραμένεις σε μία ασφαλή απόσταση και να εξάγεις τα δικά σου συμπεράσματα. Σαν φοβισμένος ναυτικός που δεν κατάφερε ποτέ να επιβιβαστεί στο πλοίο και να εξερευνήσει νέες θάλασσες, να ρισκάρει και να απολαύσει όσα έχουν να του προσφέρουν. Το τραγούδι της θάλασσας είναι μία ποίηση που μόνο εκλεκτοί είναι σε θέση να ακούσουν, πόσο μάλλον να καταλάβουν, οι υπόλοιποι απλά το ονειρεύονται στα πελάγη του υποσυνειδήτου. http://www.youtube.com/watch?v=THiq5pB2_cg
