Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2015

   Mr. Big... Ένα όνομα, μια ιστορία, μία σειρά, έξι σεζόν, 94 επεισόδια, δύο ταινίες και άπειρο κλάμα από την έρμη -αλλά πάντα καλοντυμένη- Carrie Βradshaw , καθώς δεν στέρευε ποτέ ο εν λόγω κύριος να βρίσκει ποικίλους τρόπους για να της κάνει την ζωή πατίνι. Παρόλα αυτά, είναι ο άντρας που λίγο πολύ όλες μισήσαμε και αγαπήσαμε ίσως όσο κανέναν άλλον, όπως και η ίδια η Carrie.

Διαολεμένη χημεία, spotted.
    O "κύριος Big" έχει περάσει από την ζωή όλων μας κορίτσια και ακόμα και από εσάς που δεν έχει περάσει ακόμα, μην ανησυχείτε καθόλου θα περάσει λίαν συντόμως. Σε κάθε ιστορία παρουσιάζεται με διαφορετική εμφάνιση, διαφορετική ιδιότητα, διαφορετική ηλικία και κοινωνικό περίγυρο. Μην περιμένετε να σας έρθει με ιδιωτικό σοφέρ κάτω από το σπίτι σας, ούτε να έχει διαμερισματάρα στο κέντρο του Manhattan, ούτε να κυκλοφορεί με Boss κοστούμι ολημερίς και ολονυχτίς,  στην Ψωροκώσταινα ζούμε. Το κοινό στοιχείο ωστόσο, είναι ένα:  ο τύπος που μπήκε στην ζωή μας για να την ταρακουνήσει! Μαζί του θα αισθανθείς από την πρώτη στιγμή μία ιδιαίτερη έλξη που θα σε κάνει να πιστέψεις για λίγο ότι υπάρχει κεραυνοβόλος έρωτας, μετά θα επανέλθεις και θα πεις ότι είσαι λίγο κυνική και αρκετά ενήλικη για να πιστεύεις σε κεραυνοβόλους έρωτες. Σε διαολεμένες χημείες πιστεύεις όμως, και με τον τύπο αυτό τα βλέμματα που ανταλλάσσεται τα λες και ακατάλληλα για ανηλίκους. 


'Αι σιχτίρ και εσύ και ο γρίλος σου που λένε....
   Ο τύπος αυτός είναι αυτός που στην αρχή θα σε διεκδικήσει και θα σου δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον- και να μην σου έδειχνε όμως, εσύ πάλι θα τον ήθελες, το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον αγαπητή και εσύ θα πιστέψεις ότι είναι Ο Ιδανικός -και αν όχι Ο Ιδανικός ,γιατί είπαμε ρομαντική αλλά μην το χέσουμε κιόλας - το αισθάνεσαι ότι είναι διαφορετικός από όλους τους άλλους, στο σιγοψιθυρίζει ο Jiminy Cricket που μένει στο κούφιο το κεφάλι σου.





Αυτό που σου ψιθυρίζει παράλληλα βέβαια και εσύ αγνοείς επιμελώς είναι ότι αυτός ο τύπος είναι κίνδυνος και εσύ πρέπει να βγάλεις τον Forest Gump που κρύβεις μέσα σου και να τρέξεις όσο πιο γρήγορα μπορείς προς την αντίθετη κατεύθυνση χωρίς να κοιτάξεις ποτέ πίσω!!


NOT SO SAFE, HUH? 
Εσύ όμως σιγά μην το κάνεις, εδώ βρήκαμε ολόκληρο κύριο Big γρίλε μου, ρούμπωσε το λοιπόν και αφέσου στην μαγεία του παραμυθιού. Και μιλάμε για πολύυυυ παραμύθι, κυρίως για αυτό που έχεις να φας και λιγότερο για αυτό που έχεις να ζήσεις . Και έτσι ξεκινάει το παιχνίδι. Το παιχνίδι με τα υπονοούμενα , με τα βλέμματα, με τα αγγίγματα που σιγά σιγά γίνεται ολοένα και πιο επικίνδυνο που αισθάνεσαι λες και είσαι δεμένη χειροπόδαρα στον τροχό της τύχης και σου πετάνε στιλέτα.

Μεταξύ μας τώρα ούτε εσύ δεν το πιστεύεις αυτό...
Στην αρχή όλο αυτό σε πληρεί, σε κάνει να αισθάνεσαι ζωντανή, αυτή η αβεβαιότητα σε κάνει να προσπαθείς όλο και περισσότερο, να τον θέλεις όλο και περισσότερο. Ζεις το πάθος, την στιγμή, ακόμα και αυτό το λίγο που σου δίνει το δικαιολογείς και σου φτάνει. Μάλιστα, δηλώνεις ότι αυτό που έχετε εσείς είναι διαφορετικό από όλα αυτά τα συμβατικά που υπάρχουν γύρω σας και ότι το πας χαλαρά και όπου σου βγει. Άλλωστε δεν είσαι και καμιά γυναικούλα για να πιέζεις καταστάσεις.
Οh fuck.. 




Οκ, προφανώς και δεν είσαι καμία γυναικούλα για να τον πιέζεις και να σε πιάνουν ανασφάλειες και υστερίες, αλλά γιατί πάντοτε έρχεσαι σε δεύτερη μοίρα? Γιατί σε στριμώχνει στο πρόγραμμά του, σε βλέπει όποτε εκείνος μονάχα το έχει ανάγκη, σου μιλάει ανάλογα με τα φεγγάρια του και ποτέ δεν σου ξεκαθαρίζει τι είσαστε? Και εσύ αρχίζεις και διογκώνεις τα πράγματα στο κεφάλι σου, θέλεις περισσότερο χώρο, περισσότερη θέληση, περισσότερα πράγματα απο εκείνον. Οι ελπίδες που σου γέννησε ολοένα και μεγαλώνουν..


Και τότε ξεκινάνε τα προβλήματα, γιατί τόσο καιρό με τον φόβο να μην τον χάσεις του άφηνες όλο το χώρο να κάνει αυτό που ευχαριστεί τον ίδιο, όποτε τον ευχαριστεί και με τον τρόπο που τον ευχαριστεί. Όλα his way or the highway. Και έρχεται η συνειδητοποιήση ότι τελικά, δεν ξέρεις καν αν έχεις κάποια θέση στην ζωή του ή αν απλά είσαι εκεί για να του καλύπτεις τα κενά (σεξουαλικά, συναισθηματικά) και το υπέρμετρο εγώ του. ΚΑΙ ΕΣΥ ? Εσένα τι σου καλύπτει εν τέλει?

Τρίτη 12 Αυγούστου 2014

Παραμύθια και δράκοι

  Η αλήθεια είναι ότι ξέρεις...Πάντα ξέρεις. Καταλαβαίνεις τα κίνητρα του άλλου πίσω από τα λεγόμενά του, πίσω από την σιωπή του, πίσω από την διαρκή απουσία του. Όποιος θέλει πράττει, ψάχνει, παλεύει, διεκδικεί. Ακόμα, και αν δεν του έχεις δώσει το πολυπόθητο πράσινο φως. Και εσύ έτσι είσαι, όταν κάτι το θέλεις πολύ ψάχνεις τρόπους να το αποκτήσεις, κάνεις συνεχώς αισθητή την παρουσία σου και ας μην θέλεις ποτέ να "εκτεθείς", να ρίξεις τον εγωισμό σου και να γίνεις "γυναικούλα".


   Όταν ένας άντρας σε θέλει πολύ -δώσε ιδιαίτερη βάση στο πολύ- θα σε διεκδικήσει. Και όταν λέμε ότι θα σε διεκδικήσει, δεν εννοούμε τα likes που μπορεί να σου κάνει κατά καιρούς για να σε κρατάει καβάτζα, ούτε τα μηνυματάκια με τα υπονοούμενα για να μην χάνει την επαφή και ΝΑ ΣΕ ΚΡΑΤΑΕΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΓΙΑ ΚΑΒΑΤΖΑ. Θα σου δηλώσει ξεκάθαρα το ενδιαφέρον του και επειδή εσύ είσαι γυναίκα θα το καταλάβεις. Τα μισόλογα δεν είναι σημάδι ντροπαλού χαρακτήρα, είναι σημάδι μη αρκετής αρέσκειας και σίγουρα αρκετής ωραιοπάθειας.

  Και πώς το ξέρεις αυτό? Γιατί το έχεις κάνει και εσύ, ίσως ασυναίσθητα, ίσως με πλήρη συνείδηση των πράξεων σου, πάντως είναι γεγονός. Το έχεις κάνει σε άτομα που σε διεκδίκησαν με τον τρόπο τους ή και τελείως ξεκάθαρα και εσύ κολακεύτηκες, χωρίς όμως να αισθάνεσαι απαραίτητα το ίδιο. Έτσι, δεν έκοψες την επαφή μαζί τους, είτε γιατί ήθελες να γεμίσεις το υπέρμετρο εγώ σου και να καλύψεις τις ανασφάλειες σου, είτε γιατί παρουσίαζε ένα άλφα ενδιαφέρον η φάση, αλλά όχι αρκετό για να την συνεχίσεις η ίδια. Δεν έστελνες ποτέ η ίδια μήνυμα για να μην δώσεις τα "λανθασμένα μηνύματα" από την στιγμή που δεν πολυ-ενδιαφερόσουν, αλλά όταν σου έστελναν απαντούσες, είτε από βαρεμάρα, είτε από ευγένεια, είτε από περιέργεια- χωρίς να αντιλαμβάνεσαι ότι και με αυτή σου την στάση έδινες ελπίδες, ελπίδες που δεν ήσουν σε θέση να υλοποιήσεις.
 
 
 Και τώρα? Τώρα ο,τι έκανες το λούζεσαι. Και φτάνεις στο σημείο να το συνειδητοποιείς...
Πάντοτε δικαιολογούσες τον εαυτό σου και θεωρούσες ότι εσύ δεν έκανες κάτι κακό ή ανήθικο. Βάφτιζες την στάση σου "ευγένεια" και έλεγες ότι μπορεί και να αλλάξουν τα συναισθήματα σου προς αυτό το άτομο κάποια στιγμή. Τώρα λοιπόν παίρνεις μία γεύση από το δικό σου το φάρμακο και συνειδητοποιείς ότι αυτό που έκανες δεν ήταν τελικά και τόσο ηθικό. Το αντικείμενο της επιθυμίας σου δεν σε αποθαρρύνει, αλλά παράλληλα ακολουθεί μία στάση πολύ γνώριμη σε εσένα, αναγνωρίζεις πολλά πράγματα που έκανες εσύ στις δικές του κινήσεις και καταλαβαίνεις ότι γίνεσαι μία από το σωρό, ένα ακόμα μήνυμα, ένα ακόμα like, ένα ακόμα υπονοούμενο. Το "αντικείμενο της επιθυμίας σου" ενδεχομένως, να μην έχει καν την ωριμότητα να το συνειδητοποιήσει κιόλας!!  Αλλά το γεγονός είναι ένα. Όταν λες σε έναν άνθρωπο ότι σου αρέσει και ότι σου έχει μείνει απωθημένο και εκείνος σου απαντάει με μισόλογα χωρίς να σε αποθαρρύνει και δεν σου ξεκαθαρίζει την θέση του το θέμα είναι ένα: ΔΕΝ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕΙΣ ΑΡΚΕΤΑ. Είσαι μία καβάτζα, είσαι μία ρεζέρβα, σε περίπτωση που δεν βρει κάτι καλύτερο. Όσο πιο γρήγορα το αντιληφθείς και το χωνέψεις τόσο το καλύτερο.

  Βλέπεις κανένας μας δεν αποτελεί εξαίρεση σε αυτά τα πράγματα, είμαστε καταδικασμένοι να περάσουμε από όλους τους ρόλους, του θύτη, του θύματος, του παρατηρητή και  να συνεχίζουμε τον αέναο φαύλο κύκλο της αμοιβαίας ανειλικρίνειας που χαρακτηρίζει το φλερτ. Γιατί μάλλον δεν έχει και πολύ πλάκα να λες αυτά που θες και κυρίως να λες αυτά που δεν θες. Όλοι μας νομίζουμε ότι γινόμαστε κακοί με το να λέμε στον άλλον "όχι" . Αλλά εν τέλει αυτός που είναι ειλικρινής ποτέ δεν χάνει, στο πέρασμα του χρόνου αναγνωρίζουμε την αξία του και το καλό που μπορεί να μας έκανε με το να μην μας τοποθετήσει στην θλιβερή θέση της καβάτζας, αναγνωρίζουμε το πόσο δυνατός ήταν ψυχικά με το να προτιμήσει να παραμείνει μόνος και να κλείσει πόρτες γιατί ουσιαστικά δεν χρειάζεται άλλους ανθρώπους να του τονώσουν το ηθικό, γιατί ξέρει πολύ καλά τι είναι και τι δεν είναι, τι θέλει και τι δεν θέλει και έχει τα κότσια να το δηλώσει.

   Αυτούς τους ανθρώπους έχουμε την υποχρέωση να τους εκτιμούμε, γιατί αργά ή γρήγορα  καταλαβαίνουμε τα κότσια που χρειάζονται για να δώσεις μία "χυλόπιτα". Γιατί από την ειλικρίνη απόρριψη όλοι μας έχουμε αναρρώσει, τα ερωτηματικά είναι αυτά που μας κρατάνε πίσω, που μας δημιουργούν φρούδες ελπίδες και μας γεννάνε όνειρα. Και όταν προσγειωνόμαστε -που είναι καθαρά προσωπική υπόθεση πότε θα πάρεις την απόφαση να πάψεις να εθελοτυφλείς και να δεις την σκληρή, αλλά αναζωογονητική αλήθεια- πονάει πολύ.



  Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να γίνεσαι εκούσια ηλίθιος, να ακούς τα πράγματα που θέλεις να ακούσεις,να αγνοείς τα σημάδια και όσες συμβουλές και να ακούσεις για το αντίθετο εσύ να συνεχίζεις να ελπίζεις, κοινώς να εθελοτυφλείς.
Αν θέλεις να ζήσεις το "παραμύθι" μάλλον βρήκες πολύ λάθος τρόπο να το κάνεις. Το παραμύθι ξεκινά εκεί που υπάρχει αλήθεια, εκεί που βρίσκεται το ειλικρινές ενδιαφέρον, που η ανασφάλεια εκτοπίζεται από την σιγουριά που σου προκαλούν τα αληθινά και ξεκάθαρα δηλωμένα θέλω του άλλου, εκεί που δεν χρειάζεται πια να αναλύσεις και να σκεφτείς, γιατί απλά το ζεις. Σταματήστε να παραμυθίαζετε τους εαυτούς σας και ίσως να βρεθεί το δικό σας αληθινό παραμύθι, στην ανιαρή, κυνική και ρουτινιασμένη σας πραγματικότητα.

           Μία συμβουλή από μια μεγάλη παραμυθού και ακόμα μεγαλύτερη εκούσια παραμυθιασμένη.


Παρασκευή 18 Απριλίου 2014

"Υπολογιστικές" σχέσεις

  Από τότε που η τεχνολογία έχει εισβάλει -ενίοτε για την διευκολύνει και ενίοτε για την κάνει πιο δύσκολη, ανάλογα την οπτική γωνία που θα το εξετάσει κανείς- στην ζωή μας, δεν παύω να εντοπίζω την επιρροή που έχουν ασκήσει οι υπολογιστές και στις διαπροσωπικές σχέσεις και όχι μόνο σε επίπεδο επικοινωνίας, αλλά και στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τις καταστάσεις και λειτουργούμε.
 Το DELETE, είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Δεν έχεις χώρο στον υπολογιστή ή στο κινητό και έχεις βαρεθεί μια εφαρμογή? DELETE. Το ίδιο και στην ζωή μας. Η πρώτη φορά που χρησιμοποίησα με τρομακτική ευκολία το DELETE στην ζωή μου ήταν σε ηλικία 18 ετών, όταν συνειδητοποίησα ότι μία κατάσταση πλέον δεν με πληρούσε, όταν κατάλαβα ότι είχα δώσει τόσα πολλά που πλέον ο σκληρός μου είχε γεμίσει ιούς και είχε χάσει την ουσία, αποφάσισα να πατήσω DELETE. Και έτσι, διέγραψα πολλά άτομα από την ζωή μου χωρίς να το σκεφτώ ιδιαίτερα, ούτε να το μετανιώσω μετέπειτα. Και ίσως να ήταν για καλό. Άλλωστε, ποτέ δεν μου άρεσαν τα περίπλοκα, πάντοτε προτιμούσα τις πιο απλές, τις πιο εύχρηστες εφαρμογές.
  Όταν όμως διαγράφεις ένα αρχείο στον υπολογιστή στέλνεται στον κάδο απορριμάτων και αν θέλεις μπορείς να το ξαναβρείς, να το επαναφέρεις. Έτσι και εγώ στην ζωή μου, μπορεί να πατούσα με τρομακτική ηρεμία και ευκολία το DELETE, αλλά πότε πότε άνοιγα τον "κάδο απορριμάτων" για να το ελέγξω, να δω αν είναι ακόμα εκεί, και πολλές φορές δελεαζόμουν να το επαναφέρω, όμως ποτέ δεν το έκανα- ήταν θέμα τιμής. Αν ήθελα να συνεχίσει να λειτουργεί ομαλά ο υπολογιστής δεν θα έπρεπε να επαναφέρω τα επίφοβα αρχεία, που μπορεί να επέφεραν και εκατομμύρια ιούς που ενδεχομένως μου κράσαραν το σύστημα. Και έτσι, το DELETE έγινε το αγαπημένο μου κουμπί, όποτε κάτι με τρόμαζε, όποτε δεν ήξερα πως να το χειριστώ -γιατί περιττό να πω ότι με την τεχνολογία είμαστε παράλληλες γραμμές- , όποτε έπρεπε να επενδύσω χρόνο και ενέργεια για να το κατανοήσω και να δω αν μου ταιριάζει πάντοτε επέλεγα την εύκολη λύση, το DELETE.
  Και αναρωτιέμαι, πριν ανακαλυφθούν οι υπολογιστές, και το DELETE, οι Κάδοι Απορριμάτων, τα συστήματα anti-virus ( όπου anti-virus, βλέπε τείχη, εγωισμούς και υπερηφάνεια ), άραγε πως αντιμετώπιζαν τις "περίπλοκες- επικίνδυνες εφαρμογές" ? Όταν δεν είχαν την εύκολη λύση του DELETE, τι έκαναν? Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως κάποτε είχα διαβάσει μία απάντηση ηλικιωμένης κυρίας, παντρεμένης πάνω από τεσσαρακονταετία σε ερώτηση πώς παρέμεινε τόσα χρόνια ευτυχισμένα παντρεμένη. Η απάντηση της ήταν απλή, λιτή και πηγή άπειρου προβληματισμού για εμένα: "Στην εποχή μας όταν κάτι έσπαγε προσπαθούσαμε να το επιδιορθώσουμε. Δεν το πετούσαμε για να πάρουμε κάτι καινούριο.".
  Και πώς μπορούμε εμείς, η γενιά της αφθονίας, της πιο εξελιγμένης τεχνολογίας να ασπαστούμε τον όρο της επιδιόρθωσης? Εμείς, που όποτε κάτι έσπαγε ή χαλούσε, δεν στεναχωριόμασταν- αντίθετα, είχαμε μία μύχια χαρά - γιατί γνωρίζαμε ότι θα το αντικαταστήσουμε με κάτι καινούριο, με κάτι καλύτερο. Και ξεχνούσαμε την αρχική μας λαχτάρα, για το σπασμένο πλέον αντικείμενο. Ήταν πλέον σπασμένο, δυσλειτουργικό, δύσχρηστο, δεν είχε πλέον καμία σημασία και η θέση του ήταν στον "Κάδο Απορριμάτων" , τόσο απλά και γρήγορα. Κανένας προβληματισμός και καμία ενοχή. Και όμως, ώρες ώρες όλοι αναζητούμε το "σπασμένο", η σκέψη του ξεπροβάλει αναίτια και μας προκαλεί μια γλυκιά μελαγχολία και μετά καταχωνιάζουμε και την ίδια την σκέψη στον "Κάδο Απορριμάτων", γιατί το καινούριο, το καλύτερο και αστραφτερό θα μας κάνει να λησμονήσουμε. Θα λησμονήσουμε.. Θα λησμονήσουμε ?

Τρίτη 7 Ιανουαρίου 2014

Έρωτες και άλλα δεινά

    Ίσως όντως έχω δει υπερβολικά πολλές ταινίες και σειρές, ίσως έχω διαβάσει υπερβολικά πολλές φορές τις ερωτικές νουβέλες της Jane Austen, ίσως απλά είμαι αθεράπευτη ρομαντική-αιθεροβάμων- ηλίθια.. 'Ίσως φταίει η Disney και οι απίστευτα υψηλές προσδοκίες μου όσον αφορά τις ιστορίες αγάπης (και τα καλά soundtrack)..Οι πιθανές εξηγήσεις στο μυαλό μου είναι πολλές.. το γεγονός όμως ένα! Δεν βαριέμαι ποτέ να πετάω στα σύννεφα, να ενθουσιάζομαι μέχρι αηδίας και στο τέλος να προσγειώνομαι..Με τα μούτρα..Σε δρόμους κακοτράχαλους..και με λάσπη.
 
    Όλα αυτά βέβαια τα βιώνω σε ένα πολύ προσωπικό σύμπαν, το οποίο μπορεί να περιοριστεί και να περιγραφεί με μία λέξη ως : το μυαλό μου (άντε και τις κολλητές μου, που κατά καιρούς ταλανίζω αλύπητα με τις ατέρμονες συναισθηματικές μου διακυμάνσεις και αναλύσεις.). Έχοντας συνηθίσει να παρουσιάζομαι με ένα περίβλημα σοβαρότητας, εγωισμού, κυνισμού και φαινομενικής απάθειας. Όλα αυτά οδηγούν σε ένα κράμα Σιδηράς Κυρίας και Σούπερ Γκούφυ, το οποίο ομολογουμένως μας έχει προσφέρει στιγμές απείρου γέλιου, αλλά και ανομολόγητης αμηχανίας και παρεξηγήσεων.


 Και κάπως έτσι, η αιώνια μάχη μεταξύ μυαλού και καρδιάς ξεκινάει και συνεχίζεται τα τελευταία είκοσι χρόνια. Κακά τα ψέματα είναι πολύ δύσκολο να είσαι ρομαντικός στις μέρες μας..Εκτός του ότι γίνεσαι αντικείμενο χλευασμού και ενίοτε λύπησης -με αποτέλεσμα να το κρύβεις λες και ανήκεις σε κάποια παράνομη λέσχη ή παγανιστική αίρεση- οι εμπειρίες της καθημερινής ζωής σε κάνουν από πάνω να αισθάνεσαι και βλάκας και να τα βλέπεις όλα πιο ορθολογιστικά και κυνικά. Το να έχεις πλέον συναισθήματα και να διαθέτεις τα κότσια όχι μόνο να το δείχνεις, αλλά να το λες κιόλας σε καθιστούν ένα προϊόν αναλώσιμο, εκμεταλλεύσιμο, ένα " μίασμα " για την κοινωνία μας, που έχει ως μότο της το: "Άλλα λέω, άλλα κάνω και άλλα εννοώ..Άλλον σκέφτομαι, άλλον γουστάρω, με άλλον συνουσιάζομαι και με άλλον έχω σχέση.". Μιας κοινωνίας που πλέον αποτελείται από μπακουράκια, κατά το ήμισυ ερωτευμένους, κακές σχέσεις και one night stand.

 Και πες ότι τα ξεπερνάς τα στάνταρ της κοινωνίας, πες ότι είσαι μονάχα είκοσι χρονών και έχεις την ανάγκη να ρισκάρεις, να τα παίξεις όλα για όλα και να μην σε νοιάζει τι θα πει ο κόσμος, γιατί εσύ δεν ήσουν ποτέ κομμάτι αυτής της κοινωνίας, ποτέ δεν έκανες αυτά που οι περισσότεροι ευλαβικά ακολουθούν, προτίμησες να είσαι μόνος παρά σε μέτριες, άοσμες και παραχωρητικές σχέσεις, γιατί δεν θα άντεχες ποτέ να παίρνεις απλά και να μην αισθάνεσαι, γιατί για εσένα το να μην δίνεις αγάπη στον άνθρωπο που είσαι μαζί, ή έστω να μην του δίνεις την αγάπη που σου δίνει θα ήταν έσχατη προδοσία στον ονειρεμένο κόσμο που κρατάς τόσο καλά κρυμμένο στο μυαλό και στην καρδιά σου. Που για 'σένα εν τέλει ήταν ανέκαθεν ένα.
 
  Πες λοιπόν, ότι τα ξεπέρασες όλα αυτά. Και λες επιτέλους να κατεβάσεις τα τείχη και τον κυνισμό που με επιμέλεια έχτιζες τόσο καιρό και θεωρείς απόρθητο (τα ίδια έλεγαν και οι Τρώες και ιδού τα αποτελέσματα..) και να εξωτερικεύσεις τα όσα αισθάνεσαι.. Τότε τι ? Και αν γίνεις δεδομένο? Γιατί κακά τα ψέματα..Το απωθημένο πολλοί αγάπησαν..Το δεδομένο ουδείς! Ειδικά όταν είσαι γυναίκα..Γιατί όπως πολύ σοφά είχε πει η Carrie Bradshaw: "When men attempt bold gestures, it's generally considered romantic. When women do it, it's often considered desperate or psycho." Και για του λόγου το αληθές...

   Τελικά το μεγαλύτερο μας εμπόδιο στην αναζήτηση της αγάπης/ σχέσης/ έρωτα - εν πάση περιπτώσει ονοματίστε το όπως επιθυμείτε, είναι ο ΕΓΩΙΣΜΟΣ.. Γιατί πιστέψτε με, όταν κάποιος σε κατεβάζει από το βάθρο που έχεις χτίσει και έχεις τοποθετήσει μόνος σου τον εαυτός σου είναι πολύ δύσκολο και μετά θα περάσεις μήνες γλείφοντας τις πληγές σου, περιμένοντας να επουλωθούν τελείως και προετοιμάζοντας τα νύχια σου για να μην ξανασυμβεί αυτό. Και τελικά τι άσχημη λέξη το "δεδομένο".. Εκτός από άσχημη στις συνειδήσεις όλων μας, έχει πλέον καταντήσει βρισιά. Η ξεκάθαρη και άνευ όρων αγάπη, η κατανόηση, ο σεβασμός και το ειλικρινές ενδιαφέρον, δίχως παιχνίδια, δίχως "φτύσιμο", δίχως "ψηστήρι" έχει καταντήσει βρισιά.  
  
  Αυτές είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Ένας φαύλος κύκλος. Όλοι επιθυμούν να αγαπηθούν, να αισθανθούν σημαντικοί, να έχουν μια ζεστή αγκαλιά κάθε βράδυ, ένα άγγιγμα στο λαιμό, έναν άνθρωπο να εμπιστευθούν. Ωστόσο, κανείς δεν είναι διατεθειμένος να αγαπήσει, να εκτεθεί, να ρισκάρει, να ΔΩΣΕΙ κομμάτι από τον εαυτό του,  αντ' αυτού προτιμάμε το φτύσιμο, την υποβάθμιση, την απουσία. Γιατί τελικά έτσι είναι ρυθμισμένος ο οργανισμός μας..σε ένα αέναο κυνήγι της ευτυχίας, πάντα να πληγώνουμε και να μας πληγώνουν και πάλι απ'την αρχή. 

  Το να απέχεις από όλο αυτό είναι μία απόφαση, έναν πληγωμένο εγωισμό και μερικές "χυλόπιτες" μακριά..Αξίζει όμως τον κόπο..Η τύχη άλλωστε, ευνοεί τους τολμηρούς!

Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2013

"Give a man a mask and he will show you his true face" O.Wilde


Και είναι και κάποια μυστικά που δεν τα ομολογείς ούτε στον εαυτό σου, που δεν τα λες σε κανέναν..Ίσως γιατί ξέρεις ότι αν τα πεις δυνατά θα γίνουν πραγματικότητα ...και δεν είσαι σε θέση να τα παραδεχθείς, πόσο μάλλον να τα αντιμετωπίσεις..Γιατί γνωρίζεις πολύ καλά ότι αν τα πεις δυνατά θα καταστρέψουν την φαινομενικά τελεία ισορροπημένη ζωή σου..Γιατί ξέρεις ότι αν τα πεις θα μεταμορφωθείς αυτόματα σε ένα κοινό θνητό, ίδιο με όλους τους υπόλοιπους που κάνουν λάθη, που  πληγώνουν και πληγώνονται.. Γιατί δεν θα έχεις πια τον έλεγχο αυτών που σκέφτεσαι και αισθάνεσαι..Γιατί αν τα πεις ίσως δεν ακουστούν τόσο τραγικά και ίσως κάποιοι δικαιολογήσουν αυτό που ο ίδιος δεν μπορείς να δικαιολογήσεις και να συγχωρέσεις στον εαυτό σου, αυτό που εσύ θεωρείς αμάρτημα. Γιατί εσύ είσαι ο πιο σκληρός κριτής του εαυτού σου και ο,τι και να λένε οι υπόλοιποι εσύ δεν μπορείς να βρεις ελαφρυντικά σε όσα αισθάνεσαι, σε όσα σκέφτεσαι πόσο μάλλον σε όσα πράττεις ή μάλλον θέλεις να πράξεις...
  Για αυτό και το κρατάς μέσα σου και προτιμάς να σε σιγοτρώει, να σου παίρνει καθημερινά ένα κομμάτι σου απ'το να το ξεστομίσεις.. Γιατί πάντα ήξερες πως να μάχεσαι τους εσωτερικούς σου δαίμονες, πως να τους κατευνάζεις και να βγαίνεις πιο δυνατός από αυτούς! Γιατί θεωρείς καλύτερο να είσαι θύμα παρά θύτης, γιατί δεν διανοείσαι να είσαι υπαίτιος της δυστυχίας ενός ατόμου...Γιατί προτιμάς να είσαι μόνος, παρά να έχεις αυτό που θες συνοδευόμενο από μυριάδες ενοχές και τύψεις..Γιατί έχεις την ελπίδα πως μία μέρα θα ξυπνήσεις και θα έχουν ξεχαστεί όλα μέσα σου και η μάσκα που φοράς θα γίνει το πραγματικό σου πρόσωπο ή θα πραγματοποιηθούν όσα εύχεσαι και ελπίζεις και δια μαγείας δεν θα υποστείς τις συνέπειες... Γιατί είσαι αρκετά περήφανος και εγωιστής, ώστε να πιστεύεις ότι είσαι παντοδύναμος και μπορείς να ξεπεράσεις άτομα και καταστάσεις, να προχωρήσεις και να μην μένεις στάσιμος με την ελπίδα ενός ονείρου...
  Και όμως είναι και αυτά τα βράδια που μένεις μόνος, εσύ και οι δαίμονες σου..Και δεν μπορείς πια να τους αγνοήσεις..Πρέπει να τους αντικρίσεις κατά πρόσωπο και να τους ψιθυρίσεις όσα σε πονάνε, όσα κάνουν το χαμόγελό σου να σπάει κάποιες μέρες και σου καταδεικνύουν τις αδυναμίες σου..Και εκείνοι τι κάνουν? Σε κοιτάνε κατάματα όταν καθρεφτίζεσαι και γελάνε με την ευτέλεια της φύσης σου, με τις αδυναμίες και τα πάθη σου...Γελάνε γιατί ξέρουν ότι όσο και αν προσποιείσαι και προσπαθείς, κάποια βράδια το μόνο που χρειάζεται είναι λίγο αλκοόλ και κάποια τραγούδια με νόημα για να επαναφέρουν στο ενσυνείδητο σου όσα επιμελώς κρύβεις και αρνείσαι.
   Και εσύ αναρωτιέσαι..για πόσο ακόμα ? Και θυμώνεις με τον εαυτό σου που υπέπεσε και πάλι στο αδίκημα της σκέψης, που αφέθηκε για μερικά δευτερόλεπτα ελεύθερος να αισθανθεί.. Και έτσι πεισμώνεις, κατεβάζεις ρολά και αφήνεσαι στην αγκαλιά του Μορφέα..Άλλωστε αύριο μία καινούρια μέρα ξημερώνει και η μάσκα σου σε περιμένει στον καθρέφτη καρτερικά.
http://www.youtube.com/watch?v=lp8S_6z8_NU

Τρίτη 20 Αυγούστου 2013

"We must free ourselves of the hope that the sea will ever rest. We must learn to sail in high winds." A.Onasis

 
 Κλείνω τα μάτια μου και αφουγκράζομαι τα κύματα..Ο ήχος με ξεκουράζει πέρα από κάθε προσδοκία, σαν να ξεσπάει ένα εσωτερικό μου κομμάτι.. Με κάθε παφλασμό ξεδιπλώνεται ένα καλά κρυμμένο, σχεδόν λησμονημένο συναίσθημα. Κάθε χτύπημα και μία ανάμνηση, μία σκέψη...Και έτσι, επέρχεται η εξιλέωση και μετέπειτα η κάθαρση.
   Η αλμυρή γεύση της θάλασσας φτάνει στα χείλη μου, ενώ οι αχτίδες του ήλιου με αγκαλιάζουν τόσο γενναιόδωρα παίρνοντάς μου κάθε αίσθηση εσωτερικού ψύχους. Δεν υπήρξα ποτέ ιδιαίτερα θρησκευόμενη, αλλά αν κάποιος με ρωτούσε πώς οραματίζομαι τον Παράδεισο θα του απαντούσα με αυτήν την εικόνα. Η απόλυτη αρμονία σώματος και πνεύματος. 
   Ανέκαθεν είχα έναν άρρηκτο δεσμό με την θάλασσα, από μικρό παιδί ανυπομονούσα να έρθει το καλοκαίρι για να μπορέσω να βρεθώ κοντά της. Ποτέ μου δεν την φοβήθηκα. Στεκόμουν εκστασιασμένη μπροστά στο ευμετάβλητο του χαρακτήρα της και αναρωτιόμουν ποιο ξόρκι θα ήταν ικανό να με μεταμορφώσει σε γοργόνα για να μην την αποχωριστώ ποτέ. 
   Μεγαλώνοντας, συνέχισε να είναι το ησυχαστήριο μου. Κάθε φορά που αδυνατούσα να διαχειριστώ τις δικές μου συναισθηματικές διακυμάνσεις αναζητούσα να βρεθώ κοντά της για να αισθανθώ το γνώριμο αίσθημα γαλήνης να κατακλύζει κάθε κύτταρο μου. Μπροστά σε αυτό το μεγαλείο της φύσης τίποτα πλέον δεν μπορούσε να με αγγίξει, σαν ένας μυστικός δεσμός να μας ένωνε και μέσω αυτού να δανειζόμουν μέρος της δύναμής της. Ήμουν πλέον εξαγνισμένη, ανίκητη και μεγαλειώδης. 
   Σήμερα, βρίσκομαι και πάλι μπροστά της γεμάτη προβληματισμούς και ερωτηματικά. Και πάλι, όλα εκμηδενίζονται. Δεν με ταλανίζουν οι σκέψεις περί θιγμένου εγωισμού, τα ερωτηματικά έχουν χαθεί, το ίδιο και τα πρόσωπα..Αισθήματα πια δεν υπάρχουν-δεν ξέρω αν υπήρξαν και ποτέ πραγματικά. Όλα χάθηκαν σε μια δίνη στο βυθό της θάλασσας και ξαφνικά επήλθε η νηνεμία. Όλα φαντάζουν πια μηδαμινά, ακόμα και η εμμονή μου με τον έλεγχο και τις αναλύσεις εξανεμίστηκε. Δεν με απασχολεί να μάθω, δεν είναι πλέον ζωτικής σημασίας να αποκαταστήσω τον υπέρμετρο εγωισμό μου που γρατζουνίστηκε, ούτε και να εξημερώσω τα ένστικτά μου για να πλησιάσω ένα παροδικό και ολιγόμηνο "αντικείμενο μελέτης". Δεν με δελεάζει πια μια εμπειρία τόσο επίγεια και σαθρή. 
   Στον ονειρικό κόσμο των ωκεανών δεν έχουν σημασία τα πεζά συναισθήματα και οι νοσηρές σκέψεις. Το πιο σημαντικό είναι η προσπάθεια για επιβίωση και οι απελευθερωμένες αισθήσεις. 
   Όσο βιώνω την ανείπωτη ομορφιά της θάλασσας συνειδητοποιώ με ένα μειδίαμα ότι ποτέ δεν μπόρεσες να καταλάβεις την φύση μου, ούτε να διακρίνεις την ομοιότητά μου με την θάλασσα. Δεν ξέρω αν προσπάθησες καν. Ποτέ δεν θα είσαι σε θέση να διαχειριστείς την ευμετάβλητη φύση μου, πόσο μάλλον να την εξημερώσεις, βλέπεις είμαι και εγώ σαν την θάλασσα, δεν μπορείς να με φυλακίσεις, μπορείς μονάχα να με εξυμνήσεις και να κολυμπήσεις μαζί μου. Δεν θα κατανοήσεις ποτέ την ανάγκη, την απελπισία και το μένος, με το οποίο θυσιάζω κομμάτια του εαυτού μου χτυπώντας με ορμή σε βράχους λες και είναι κύματα, ούτε θα μπορέσεις να εξερευνήσεις τα βάθη των ψυχικών μου ωκεανών. Προτιμάς να μένεις στην επιφάνεια, να παραμένεις σε μία ασφαλή απόσταση και να εξάγεις τα δικά σου συμπεράσματα. Σαν φοβισμένος ναυτικός που δεν κατάφερε ποτέ να επιβιβαστεί στο πλοίο και να εξερευνήσει νέες θάλασσες, να ρισκάρει και να απολαύσει όσα έχουν να του προσφέρουν. Το τραγούδι της θάλασσας είναι μία ποίηση που μόνο εκλεκτοί είναι σε θέση να ακούσουν, πόσο μάλλον να καταλάβουν, οι υπόλοιποι απλά το ονειρεύονται στα πελάγη του υποσυνειδήτου. http://www.youtube.com/watch?v=THiq5pB2_cg