Ίσως όντως έχω δει υπερβολικά πολλές ταινίες και σειρές, ίσως έχω διαβάσει υπερβολικά πολλές φορές τις ερωτικές νουβέλες της Jane Austen, ίσως απλά είμαι αθεράπευτη ρομαντική-αιθεροβάμων- ηλίθια.. 'Ίσως φταίει η Disney και οι απίστευτα υψηλές προσδοκίες μου όσον αφορά τις ιστορίες αγάπης (και τα καλά soundtrack)..Οι πιθανές εξηγήσεις στο μυαλό μου είναι πολλές.. το γεγονός όμως ένα! Δεν βαριέμαι ποτέ να πετάω στα σύννεφα, να ενθουσιάζομαι μέχρι αηδίας και στο τέλος να προσγειώνομαι..Με τα μούτρα..Σε δρόμους κακοτράχαλους..και με λάσπη.
Όλα αυτά βέβαια τα βιώνω σε ένα πολύ προσωπικό σύμπαν, το οποίο μπορεί να περιοριστεί και να περιγραφεί με μία λέξη ως : το μυαλό μου (άντε και τις κολλητές μου, που κατά καιρούς ταλανίζω αλύπητα με τις ατέρμονες συναισθηματικές μου διακυμάνσεις και αναλύσεις.). Έχοντας συνηθίσει να παρουσιάζομαι με ένα περίβλημα σοβαρότητας, εγωισμού, κυνισμού και φαινομενικής απάθειας. Όλα αυτά οδηγούν σε ένα κράμα Σιδηράς Κυρίας και Σούπερ Γκούφυ, το οποίο ομολογουμένως μας έχει προσφέρει στιγμές απείρου γέλιου, αλλά και ανομολόγητης αμηχανίας και παρεξηγήσεων.
Και κάπως έτσι, η αιώνια μάχη μεταξύ μυαλού και καρδιάς ξεκινάει και συνεχίζεται τα τελευταία είκοσι χρόνια. Κακά τα ψέματα είναι πολύ δύσκολο να είσαι ρομαντικός στις μέρες μας..Εκτός του ότι γίνεσαι αντικείμενο χλευασμού και ενίοτε λύπησης -με αποτέλεσμα να το κρύβεις λες και ανήκεις σε κάποια παράνομη λέσχη ή παγανιστική αίρεση- οι εμπειρίες της καθημερινής ζωής σε κάνουν από πάνω να αισθάνεσαι και βλάκας και να τα βλέπεις όλα πιο ορθολογιστικά και κυνικά. Το να έχεις πλέον συναισθήματα και να διαθέτεις τα κότσια όχι μόνο να το δείχνεις, αλλά να το λες κιόλας σε καθιστούν ένα προϊόν αναλώσιμο, εκμεταλλεύσιμο, ένα " μίασμα " για την κοινωνία μας, που έχει ως μότο της το: "Άλλα λέω, άλλα κάνω και άλλα εννοώ..Άλλον σκέφτομαι, άλλον γουστάρω, με άλλον συνουσιάζομαι και με άλλον έχω σχέση.". Μιας κοινωνίας που πλέον αποτελείται από μπακουράκια, κατά το ήμισυ ερωτευμένους, κακές σχέσεις και one night stand.
Και πες ότι τα ξεπερνάς τα στάνταρ της κοινωνίας, πες ότι είσαι μονάχα είκοσι χρονών και έχεις την ανάγκη να ρισκάρεις, να τα παίξεις όλα για όλα και να μην σε νοιάζει τι θα πει ο κόσμος, γιατί εσύ δεν ήσουν ποτέ κομμάτι αυτής της κοινωνίας, ποτέ δεν έκανες αυτά που οι περισσότεροι ευλαβικά ακολουθούν, προτίμησες να είσαι μόνος παρά σε μέτριες, άοσμες και παραχωρητικές σχέσεις, γιατί δεν θα άντεχες ποτέ να παίρνεις απλά και να μην αισθάνεσαι, γιατί για εσένα το να μην δίνεις αγάπη στον άνθρωπο που είσαι μαζί, ή έστω να μην του δίνεις την αγάπη που σου δίνει θα ήταν έσχατη προδοσία στον ονειρεμένο κόσμο που κρατάς τόσο καλά κρυμμένο στο μυαλό και στην καρδιά σου. Που για 'σένα εν τέλει ήταν ανέκαθεν ένα.
Πες λοιπόν, ότι τα ξεπέρασες όλα αυτά. Και λες επιτέλους να κατεβάσεις τα τείχη και τον κυνισμό που με επιμέλεια έχτιζες τόσο καιρό και θεωρείς απόρθητο (τα ίδια έλεγαν και οι Τρώες και ιδού τα αποτελέσματα..) και να εξωτερικεύσεις τα όσα αισθάνεσαι.. Τότε τι ? Και αν γίνεις δεδομένο? Γιατί κακά τα ψέματα..Το απωθημένο πολλοί αγάπησαν..Το δεδομένο ουδείς! Ειδικά όταν είσαι γυναίκα..Γιατί όπως πολύ σοφά είχε πει η Carrie Bradshaw: "When men attempt bold gestures, it's generally considered romantic. When women do it, it's often considered desperate or psycho." Και για του λόγου το αληθές...
Τελικά το μεγαλύτερο μας εμπόδιο στην αναζήτηση της αγάπης/ σχέσης/ έρωτα - εν πάση περιπτώσει ονοματίστε το όπως επιθυμείτε, είναι ο ΕΓΩΙΣΜΟΣ.. Γιατί πιστέψτε με, όταν κάποιος σε κατεβάζει από το βάθρο που έχεις χτίσει και έχεις τοποθετήσει μόνος σου τον εαυτός σου είναι πολύ δύσκολο και μετά θα περάσεις μήνες γλείφοντας τις πληγές σου, περιμένοντας να επουλωθούν τελείως και προετοιμάζοντας τα νύχια σου για να μην ξανασυμβεί αυτό. Και τελικά τι άσχημη λέξη το "δεδομένο".. Εκτός από άσχημη στις συνειδήσεις όλων μας, έχει πλέον καταντήσει βρισιά. Η ξεκάθαρη και άνευ όρων αγάπη, η κατανόηση, ο σεβασμός και το ειλικρινές ενδιαφέρον, δίχως παιχνίδια, δίχως "φτύσιμο", δίχως "ψηστήρι" έχει καταντήσει βρισιά.
Αυτές είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Ένας φαύλος κύκλος. Όλοι επιθυμούν να αγαπηθούν, να αισθανθούν σημαντικοί, να έχουν μια ζεστή αγκαλιά κάθε βράδυ, ένα άγγιγμα στο λαιμό, έναν άνθρωπο να εμπιστευθούν. Ωστόσο, κανείς δεν είναι διατεθειμένος να αγαπήσει, να εκτεθεί, να ρισκάρει, να ΔΩΣΕΙ κομμάτι από τον εαυτό του, αντ' αυτού προτιμάμε το φτύσιμο, την υποβάθμιση, την απουσία. Γιατί τελικά έτσι είναι ρυθμισμένος ο οργανισμός μας..σε ένα αέναο κυνήγι της ευτυχίας, πάντα να πληγώνουμε και να μας πληγώνουν και πάλι απ'την αρχή.
Το να απέχεις από όλο αυτό είναι μία απόφαση, έναν πληγωμένο εγωισμό και μερικές "χυλόπιτες" μακριά..Αξίζει όμως τον κόπο..Η τύχη άλλωστε, ευνοεί τους τολμηρούς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου