Η αλήθεια είναι ότι ξέρεις...Πάντα ξέρεις. Καταλαβαίνεις τα κίνητρα του άλλου πίσω από τα λεγόμενά του, πίσω από την σιωπή του, πίσω από την διαρκή απουσία του. Όποιος θέλει πράττει, ψάχνει, παλεύει, διεκδικεί. Ακόμα, και αν δεν του έχεις δώσει το πολυπόθητο πράσινο φως. Και εσύ έτσι είσαι, όταν κάτι το θέλεις πολύ ψάχνεις τρόπους να το αποκτήσεις, κάνεις συνεχώς αισθητή την παρουσία σου και ας μην θέλεις ποτέ να "εκτεθείς", να ρίξεις τον εγωισμό σου και να γίνεις "γυναικούλα".
Όταν ένας άντρας σε θέλει πολύ -δώσε ιδιαίτερη βάση στο πολύ- θα σε διεκδικήσει. Και όταν λέμε ότι θα σε διεκδικήσει, δεν εννοούμε τα likes που μπορεί να σου κάνει κατά καιρούς για να σε κρατάει καβάτζα, ούτε τα μηνυματάκια με τα υπονοούμενα για να μην χάνει την επαφή και ΝΑ ΣΕ ΚΡΑΤΑΕΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΓΙΑ ΚΑΒΑΤΖΑ. Θα σου δηλώσει ξεκάθαρα το ενδιαφέρον του και επειδή εσύ είσαι γυναίκα θα το καταλάβεις. Τα μισόλογα δεν είναι σημάδι ντροπαλού χαρακτήρα, είναι σημάδι μη αρκετής αρέσκειας και σίγουρα αρκετής ωραιοπάθειας.
Και πώς το ξέρεις αυτό? Γιατί το έχεις κάνει και εσύ, ίσως ασυναίσθητα, ίσως με πλήρη συνείδηση των πράξεων σου, πάντως είναι γεγονός. Το έχεις κάνει σε άτομα που σε διεκδίκησαν με τον τρόπο τους ή και τελείως ξεκάθαρα και εσύ κολακεύτηκες, χωρίς όμως να αισθάνεσαι απαραίτητα το ίδιο. Έτσι, δεν έκοψες την επαφή μαζί τους, είτε γιατί ήθελες να γεμίσεις το υπέρμετρο εγώ σου και να καλύψεις τις ανασφάλειες σου, είτε γιατί παρουσίαζε ένα άλφα ενδιαφέρον η φάση, αλλά όχι αρκετό για να την συνεχίσεις η ίδια. Δεν έστελνες ποτέ η ίδια μήνυμα για να μην δώσεις τα "λανθασμένα μηνύματα" από την στιγμή που δεν πολυ-ενδιαφερόσουν, αλλά όταν σου έστελναν απαντούσες, είτε από βαρεμάρα, είτε από ευγένεια, είτε από περιέργεια- χωρίς να αντιλαμβάνεσαι ότι και με αυτή σου την στάση έδινες ελπίδες, ελπίδες που δεν ήσουν σε θέση να υλοποιήσεις.
Και τώρα? Τώρα ο,τι έκανες το λούζεσαι. Και φτάνεις στο σημείο να το συνειδητοποιείς...
Πάντοτε δικαιολογούσες τον εαυτό σου και θεωρούσες ότι εσύ δεν έκανες κάτι κακό ή ανήθικο. Βάφτιζες την στάση σου "ευγένεια" και έλεγες ότι μπορεί και να αλλάξουν τα συναισθήματα σου προς αυτό το άτομο κάποια στιγμή. Τώρα λοιπόν παίρνεις μία γεύση από το δικό σου το φάρμακο και συνειδητοποιείς ότι αυτό που έκανες δεν ήταν τελικά και τόσο ηθικό. Το αντικείμενο της επιθυμίας σου δεν σε αποθαρρύνει, αλλά παράλληλα ακολουθεί μία στάση πολύ γνώριμη σε εσένα, αναγνωρίζεις πολλά πράγματα που έκανες εσύ στις δικές του κινήσεις και καταλαβαίνεις ότι γίνεσαι μία από το σωρό, ένα ακόμα μήνυμα, ένα ακόμα like, ένα ακόμα υπονοούμενο. Το "αντικείμενο της επιθυμίας σου" ενδεχομένως, να μην έχει καν την ωριμότητα να το συνειδητοποιήσει κιόλας!! Αλλά το γεγονός είναι ένα. Όταν λες σε έναν άνθρωπο ότι σου αρέσει και ότι σου έχει μείνει απωθημένο και εκείνος σου απαντάει με μισόλογα χωρίς να σε αποθαρρύνει και δεν σου ξεκαθαρίζει την θέση του το θέμα είναι ένα: ΔΕΝ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕΙΣ ΑΡΚΕΤΑ. Είσαι μία καβάτζα, είσαι μία ρεζέρβα, σε περίπτωση που δεν βρει κάτι καλύτερο. Όσο πιο γρήγορα το αντιληφθείς και το χωνέψεις τόσο το καλύτερο.
Βλέπεις κανένας μας δεν αποτελεί εξαίρεση σε αυτά τα πράγματα, είμαστε καταδικασμένοι να περάσουμε από όλους τους ρόλους, του θύτη, του θύματος, του παρατηρητή και να συνεχίζουμε τον αέναο φαύλο κύκλο της αμοιβαίας ανειλικρίνειας που χαρακτηρίζει το φλερτ. Γιατί μάλλον δεν έχει και πολύ πλάκα να λες αυτά που θες και κυρίως να λες αυτά που δεν θες. Όλοι μας νομίζουμε ότι γινόμαστε κακοί με το να λέμε στον άλλον "όχι" . Αλλά εν τέλει αυτός που είναι ειλικρινής ποτέ δεν χάνει, στο πέρασμα του χρόνου αναγνωρίζουμε την αξία του και το καλό που μπορεί να μας έκανε με το να μην μας τοποθετήσει στην θλιβερή θέση της καβάτζας, αναγνωρίζουμε το πόσο δυνατός ήταν ψυχικά με το να προτιμήσει να παραμείνει μόνος και να κλείσει πόρτες γιατί ουσιαστικά δεν χρειάζεται άλλους ανθρώπους να του τονώσουν το ηθικό, γιατί ξέρει πολύ καλά τι είναι και τι δεν είναι, τι θέλει και τι δεν θέλει και έχει τα κότσια να το δηλώσει.
Αυτούς τους ανθρώπους έχουμε την υποχρέωση να τους εκτιμούμε, γιατί αργά ή γρήγορα καταλαβαίνουμε τα κότσια που χρειάζονται για να δώσεις μία "χυλόπιτα". Γιατί από την ειλικρίνη απόρριψη όλοι μας έχουμε αναρρώσει, τα ερωτηματικά είναι αυτά που μας κρατάνε πίσω, που μας δημιουργούν φρούδες ελπίδες και μας γεννάνε όνειρα. Και όταν προσγειωνόμαστε -που είναι καθαρά προσωπική υπόθεση πότε θα πάρεις την απόφαση να πάψεις να εθελοτυφλείς και να δεις την σκληρή, αλλά αναζωογονητική αλήθεια- πονάει πολύ.
Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να γίνεσαι εκούσια ηλίθιος, να ακούς τα πράγματα που θέλεις να ακούσεις,να αγνοείς τα σημάδια και όσες συμβουλές και να ακούσεις για το αντίθετο εσύ να συνεχίζεις να ελπίζεις, κοινώς να εθελοτυφλείς.
Αν θέλεις να ζήσεις το "παραμύθι" μάλλον βρήκες πολύ λάθος τρόπο να το κάνεις. Το παραμύθι ξεκινά εκεί που υπάρχει αλήθεια, εκεί που βρίσκεται το ειλικρινές ενδιαφέρον, που η ανασφάλεια εκτοπίζεται από την σιγουριά που σου προκαλούν τα αληθινά και ξεκάθαρα δηλωμένα θέλω του άλλου, εκεί που δεν χρειάζεται πια να αναλύσεις και να σκεφτείς, γιατί απλά το ζεις. Σταματήστε να παραμυθίαζετε τους εαυτούς σας και ίσως να βρεθεί το δικό σας αληθινό παραμύθι, στην ανιαρή, κυνική και ρουτινιασμένη σας πραγματικότητα.
Μία συμβουλή από μια μεγάλη παραμυθού και ακόμα μεγαλύτερη εκούσια παραμυθιασμένη.
Όταν ένας άντρας σε θέλει πολύ -δώσε ιδιαίτερη βάση στο πολύ- θα σε διεκδικήσει. Και όταν λέμε ότι θα σε διεκδικήσει, δεν εννοούμε τα likes που μπορεί να σου κάνει κατά καιρούς για να σε κρατάει καβάτζα, ούτε τα μηνυματάκια με τα υπονοούμενα για να μην χάνει την επαφή και ΝΑ ΣΕ ΚΡΑΤΑΕΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΓΙΑ ΚΑΒΑΤΖΑ. Θα σου δηλώσει ξεκάθαρα το ενδιαφέρον του και επειδή εσύ είσαι γυναίκα θα το καταλάβεις. Τα μισόλογα δεν είναι σημάδι ντροπαλού χαρακτήρα, είναι σημάδι μη αρκετής αρέσκειας και σίγουρα αρκετής ωραιοπάθειας.
Και πώς το ξέρεις αυτό? Γιατί το έχεις κάνει και εσύ, ίσως ασυναίσθητα, ίσως με πλήρη συνείδηση των πράξεων σου, πάντως είναι γεγονός. Το έχεις κάνει σε άτομα που σε διεκδίκησαν με τον τρόπο τους ή και τελείως ξεκάθαρα και εσύ κολακεύτηκες, χωρίς όμως να αισθάνεσαι απαραίτητα το ίδιο. Έτσι, δεν έκοψες την επαφή μαζί τους, είτε γιατί ήθελες να γεμίσεις το υπέρμετρο εγώ σου και να καλύψεις τις ανασφάλειες σου, είτε γιατί παρουσίαζε ένα άλφα ενδιαφέρον η φάση, αλλά όχι αρκετό για να την συνεχίσεις η ίδια. Δεν έστελνες ποτέ η ίδια μήνυμα για να μην δώσεις τα "λανθασμένα μηνύματα" από την στιγμή που δεν πολυ-ενδιαφερόσουν, αλλά όταν σου έστελναν απαντούσες, είτε από βαρεμάρα, είτε από ευγένεια, είτε από περιέργεια- χωρίς να αντιλαμβάνεσαι ότι και με αυτή σου την στάση έδινες ελπίδες, ελπίδες που δεν ήσουν σε θέση να υλοποιήσεις.
Και τώρα? Τώρα ο,τι έκανες το λούζεσαι. Και φτάνεις στο σημείο να το συνειδητοποιείς...
Πάντοτε δικαιολογούσες τον εαυτό σου και θεωρούσες ότι εσύ δεν έκανες κάτι κακό ή ανήθικο. Βάφτιζες την στάση σου "ευγένεια" και έλεγες ότι μπορεί και να αλλάξουν τα συναισθήματα σου προς αυτό το άτομο κάποια στιγμή. Τώρα λοιπόν παίρνεις μία γεύση από το δικό σου το φάρμακο και συνειδητοποιείς ότι αυτό που έκανες δεν ήταν τελικά και τόσο ηθικό. Το αντικείμενο της επιθυμίας σου δεν σε αποθαρρύνει, αλλά παράλληλα ακολουθεί μία στάση πολύ γνώριμη σε εσένα, αναγνωρίζεις πολλά πράγματα που έκανες εσύ στις δικές του κινήσεις και καταλαβαίνεις ότι γίνεσαι μία από το σωρό, ένα ακόμα μήνυμα, ένα ακόμα like, ένα ακόμα υπονοούμενο. Το "αντικείμενο της επιθυμίας σου" ενδεχομένως, να μην έχει καν την ωριμότητα να το συνειδητοποιήσει κιόλας!! Αλλά το γεγονός είναι ένα. Όταν λες σε έναν άνθρωπο ότι σου αρέσει και ότι σου έχει μείνει απωθημένο και εκείνος σου απαντάει με μισόλογα χωρίς να σε αποθαρρύνει και δεν σου ξεκαθαρίζει την θέση του το θέμα είναι ένα: ΔΕΝ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕΙΣ ΑΡΚΕΤΑ. Είσαι μία καβάτζα, είσαι μία ρεζέρβα, σε περίπτωση που δεν βρει κάτι καλύτερο. Όσο πιο γρήγορα το αντιληφθείς και το χωνέψεις τόσο το καλύτερο.
Βλέπεις κανένας μας δεν αποτελεί εξαίρεση σε αυτά τα πράγματα, είμαστε καταδικασμένοι να περάσουμε από όλους τους ρόλους, του θύτη, του θύματος, του παρατηρητή και να συνεχίζουμε τον αέναο φαύλο κύκλο της αμοιβαίας ανειλικρίνειας που χαρακτηρίζει το φλερτ. Γιατί μάλλον δεν έχει και πολύ πλάκα να λες αυτά που θες και κυρίως να λες αυτά που δεν θες. Όλοι μας νομίζουμε ότι γινόμαστε κακοί με το να λέμε στον άλλον "όχι" . Αλλά εν τέλει αυτός που είναι ειλικρινής ποτέ δεν χάνει, στο πέρασμα του χρόνου αναγνωρίζουμε την αξία του και το καλό που μπορεί να μας έκανε με το να μην μας τοποθετήσει στην θλιβερή θέση της καβάτζας, αναγνωρίζουμε το πόσο δυνατός ήταν ψυχικά με το να προτιμήσει να παραμείνει μόνος και να κλείσει πόρτες γιατί ουσιαστικά δεν χρειάζεται άλλους ανθρώπους να του τονώσουν το ηθικό, γιατί ξέρει πολύ καλά τι είναι και τι δεν είναι, τι θέλει και τι δεν θέλει και έχει τα κότσια να το δηλώσει.
Αυτούς τους ανθρώπους έχουμε την υποχρέωση να τους εκτιμούμε, γιατί αργά ή γρήγορα καταλαβαίνουμε τα κότσια που χρειάζονται για να δώσεις μία "χυλόπιτα". Γιατί από την ειλικρίνη απόρριψη όλοι μας έχουμε αναρρώσει, τα ερωτηματικά είναι αυτά που μας κρατάνε πίσω, που μας δημιουργούν φρούδες ελπίδες και μας γεννάνε όνειρα. Και όταν προσγειωνόμαστε -που είναι καθαρά προσωπική υπόθεση πότε θα πάρεις την απόφαση να πάψεις να εθελοτυφλείς και να δεις την σκληρή, αλλά αναζωογονητική αλήθεια- πονάει πολύ.
Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να γίνεσαι εκούσια ηλίθιος, να ακούς τα πράγματα που θέλεις να ακούσεις,να αγνοείς τα σημάδια και όσες συμβουλές και να ακούσεις για το αντίθετο εσύ να συνεχίζεις να ελπίζεις, κοινώς να εθελοτυφλείς.
Αν θέλεις να ζήσεις το "παραμύθι" μάλλον βρήκες πολύ λάθος τρόπο να το κάνεις. Το παραμύθι ξεκινά εκεί που υπάρχει αλήθεια, εκεί που βρίσκεται το ειλικρινές ενδιαφέρον, που η ανασφάλεια εκτοπίζεται από την σιγουριά που σου προκαλούν τα αληθινά και ξεκάθαρα δηλωμένα θέλω του άλλου, εκεί που δεν χρειάζεται πια να αναλύσεις και να σκεφτείς, γιατί απλά το ζεις. Σταματήστε να παραμυθίαζετε τους εαυτούς σας και ίσως να βρεθεί το δικό σας αληθινό παραμύθι, στην ανιαρή, κυνική και ρουτινιασμένη σας πραγματικότητα.
Μία συμβουλή από μια μεγάλη παραμυθού και ακόμα μεγαλύτερη εκούσια παραμυθιασμένη.
