"Give a man a mask and he will show you his true face" O.Wilde

Και είναι και κάποια μυστικά που δεν τα ομολογείς ούτε στον εαυτό σου, που δεν τα λες σε κανέναν..Ίσως γιατί ξέρεις ότι αν τα πεις δυνατά θα γίνουν πραγματικότητα ...και δεν είσαι σε θέση να τα παραδεχθείς, πόσο μάλλον να τα αντιμετωπίσεις..Γιατί γνωρίζεις πολύ καλά ότι αν τα πεις δυνατά θα καταστρέψουν την φαινομενικά τελεία ισορροπημένη ζωή σου..Γιατί ξέρεις ότι αν τα πεις θα μεταμορφωθείς αυτόματα σε ένα κοινό θνητό, ίδιο με όλους τους υπόλοιπους που κάνουν λάθη, που  πληγώνουν και πληγώνονται.. Γιατί δεν θα έχεις πια τον έλεγχο αυτών που σκέφτεσαι και αισθάνεσαι..Γιατί αν τα πεις ίσως δεν ακουστούν τόσο τραγικά και ίσως κάποιοι δικαιολογήσουν αυτό που ο ίδιος δεν μπορείς να δικαιολογήσεις και να συγχωρέσεις στον εαυτό σου, αυτό που εσύ θεωρείς αμάρτημα. Γιατί εσύ είσαι ο πιο σκληρός κριτής του εαυτού σου και ο,τι και να λένε οι υπόλοιποι εσύ δεν μπορείς να βρεις ελαφρυντικά σε όσα αισθάνεσαι, σε όσα σκέφτεσαι πόσο μάλλον σε όσα πράττεις ή μάλλον θέλεις να πράξεις...
  Για αυτό και το κρατάς μέσα σου και προτιμάς να σε σιγοτρώει, να σου παίρνει καθημερινά ένα κομμάτι σου απ'το να το ξεστομίσεις.. Γιατί πάντα ήξερες πως να μάχεσαι τους εσωτερικούς σου δαίμονες, πως να τους κατευνάζεις και να βγαίνεις πιο δυνατός από αυτούς! Γιατί θεωρείς καλύτερο να είσαι θύμα παρά θύτης, γιατί δεν διανοείσαι να είσαι υπαίτιος της δυστυχίας ενός ατόμου...Γιατί προτιμάς να είσαι μόνος, παρά να έχεις αυτό που θες συνοδευόμενο από μυριάδες ενοχές και τύψεις..Γιατί έχεις την ελπίδα πως μία μέρα θα ξυπνήσεις και θα έχουν ξεχαστεί όλα μέσα σου και η μάσκα που φοράς θα γίνει το πραγματικό σου πρόσωπο ή θα πραγματοποιηθούν όσα εύχεσαι και ελπίζεις και δια μαγείας δεν θα υποστείς τις συνέπειες... Γιατί είσαι αρκετά περήφανος και εγωιστής, ώστε να πιστεύεις ότι είσαι παντοδύναμος και μπορείς να ξεπεράσεις άτομα και καταστάσεις, να προχωρήσεις και να μην μένεις στάσιμος με την ελπίδα ενός ονείρου...
  Και όμως είναι και αυτά τα βράδια που μένεις μόνος, εσύ και οι δαίμονες σου..Και δεν μπορείς πια να τους αγνοήσεις..Πρέπει να τους αντικρίσεις κατά πρόσωπο και να τους ψιθυρίσεις όσα σε πονάνε, όσα κάνουν το χαμόγελό σου να σπάει κάποιες μέρες και σου καταδεικνύουν τις αδυναμίες σου..Και εκείνοι τι κάνουν? Σε κοιτάνε κατάματα όταν καθρεφτίζεσαι και γελάνε με την ευτέλεια της φύσης σου, με τις αδυναμίες και τα πάθη σου...Γελάνε γιατί ξέρουν ότι όσο και αν προσποιείσαι και προσπαθείς, κάποια βράδια το μόνο που χρειάζεται είναι λίγο αλκοόλ και κάποια τραγούδια με νόημα για να επαναφέρουν στο ενσυνείδητο σου όσα επιμελώς κρύβεις και αρνείσαι.
   Και εσύ αναρωτιέσαι..για πόσο ακόμα ? Και θυμώνεις με τον εαυτό σου που υπέπεσε και πάλι στο αδίκημα της σκέψης, που αφέθηκε για μερικά δευτερόλεπτα ελεύθερος να αισθανθεί.. Και έτσι πεισμώνεις, κατεβάζεις ρολά και αφήνεσαι στην αγκαλιά του Μορφέα..Άλλωστε αύριο μία καινούρια μέρα ξημερώνει και η μάσκα σου σε περιμένει στον καθρέφτη καρτερικά.
http://www.youtube.com/watch?v=lp8S_6z8_NU

"We must free ourselves of the hope that the sea will ever rest. We must learn to sail in high winds." A.Onasis

 

 Κλείνω τα μάτια μου και αφουγκράζομαι τα κύματα..Ο ήχος με ξεκουράζει πέρα από κάθε προσδοκία, σαν να ξεσπάει ένα εσωτερικό μου κομμάτι.. Με κάθε παφλασμό ξεδιπλώνεται ένα καλά κρυμμένο, σχεδόν λησμονημένο συναίσθημα. Κάθε χτύπημα και μία ανάμνηση, μία σκέψη...Και έτσι, επέρχεται η εξιλέωση και μετέπειτα η κάθαρση.

   Η αλμυρή γεύση της θάλασσας φτάνει στα χείλη μου, ενώ οι αχτίδες του ήλιου με αγκαλιάζουν τόσο γενναιόδωρα παίρνοντάς μου κάθε αίσθηση εσωτερικού ψύχους. Δεν υπήρξα ποτέ ιδιαίτερα θρησκευόμενη, αλλά αν κάποιος με ρωτούσε πώς οραματίζομαι τον Παράδεισο θα του απαντούσα με αυτήν την εικόνα. Η απόλυτη αρμονία σώματος και πνεύματος. 

   Ανέκαθεν είχα έναν άρρηκτο δεσμό με την θάλασσα, από μικρό παιδί ανυπομονούσα να έρθει το καλοκαίρι για να μπορέσω να βρεθώ κοντά της. Ποτέ μου δεν την φοβήθηκα. Στεκόμουν εκστασιασμένη μπροστά στο ευμετάβλητο του χαρακτήρα της και αναρωτιόμουν ποιο ξόρκι θα ήταν ικανό να με μεταμορφώσει σε γοργόνα για να μην την αποχωριστώ ποτέ. 

   Μεγαλώνοντας, συνέχισε να είναι το ησυχαστήριο μου. Κάθε φορά που αδυνατούσα να διαχειριστώ τις δικές μου συναισθηματικές διακυμάνσεις αναζητούσα να βρεθώ κοντά της για να αισθανθώ το γνώριμο αίσθημα γαλήνης να κατακλύζει κάθε κύτταρο μου. Μπροστά σε αυτό το μεγαλείο της φύσης τίποτα πλέον δεν μπορούσε να με αγγίξει, σαν ένας μυστικός δεσμός να μας ένωνε και μέσω αυτού να δανειζόμουν μέρος της δύναμής της. Ήμουν πλέον εξαγνισμένη, ανίκητη και μεγαλειώδης. 

   Σήμερα, βρίσκομαι και πάλι μπροστά της γεμάτη προβληματισμούς και ερωτηματικά. Και πάλι, όλα εκμηδενίζονται. Δεν με ταλανίζουν οι σκέψεις περί θιγμένου εγωισμού, τα ερωτηματικά έχουν χαθεί, το ίδιο και τα πρόσωπα..Αισθήματα πια δεν υπάρχουν-δεν ξέρω αν υπήρξαν και ποτέ πραγματικά. Όλα χάθηκαν σε μια δίνη στο βυθό της θάλασσας και ξαφνικά επήλθε η νηνεμία. Όλα φαντάζουν πια μηδαμινά, ακόμα και η εμμονή μου με τον έλεγχο και τις αναλύσεις εξανεμίστηκε. Δεν με απασχολεί να μάθω, δεν είναι πλέον ζωτικής σημασίας να αποκαταστήσω τον υπέρμετρο εγωισμό μου που γρατζουνίστηκε, ούτε και να εξημερώσω τα ένστικτά μου για να πλησιάσω ένα παροδικό και ολιγόμηνο "αντικείμενο μελέτης". Δεν με δελεάζει πια μια εμπειρία τόσο επίγεια και σαθρή. 

   Στον ονειρικό κόσμο των ωκεανών δεν έχουν σημασία τα πεζά συναισθήματα και οι νοσηρές σκέψεις. Το πιο σημαντικό είναι η προσπάθεια για επιβίωση και οι απελευθερωμένες αισθήσεις. 

   Όσο βιώνω την ανείπωτη ομορφιά της θάλασσας συνειδητοποιώ με ένα μειδίαμα ότι ποτέ δεν μπόρεσες να καταλάβεις την φύση μου, ούτε να διακρίνεις την ομοιότητά μου με την θάλασσα. Δεν ξέρω αν προσπάθησες καν. Ποτέ δεν θα είσαι σε θέση να διαχειριστείς την ευμετάβλητη φύση μου, πόσο μάλλον να την εξημερώσεις, βλέπεις είμαι και εγώ σαν την θάλασσα, δεν μπορείς να με φυλακίσεις, μπορείς μονάχα να με εξυμνήσεις και να κολυμπήσεις μαζί μου. Δεν θα κατανοήσεις ποτέ την ανάγκη, την απελπισία και το μένος, με το οποίο θυσιάζω κομμάτια του εαυτού μου χτυπώντας με ορμή σε βράχους λες και είναι κύματα, ούτε θα μπορέσεις να εξερευνήσεις τα βάθη των ψυχικών μου ωκεανών. Προτιμάς να μένεις στην επιφάνεια, να παραμένεις σε μία ασφαλή απόσταση και να εξάγεις τα δικά σου συμπεράσματα. Σαν φοβισμένος ναυτικός που δεν κατάφερε ποτέ να επιβιβαστεί στο πλοίο και να εξερευνήσει νέες θάλασσες, να ρισκάρει και να απολαύσει όσα έχουν να του προσφέρουν. Το τραγούδι της θάλασσας είναι μία ποίηση που μόνο εκλεκτοί είναι σε θέση να ακούσουν, πόσο μάλλον να καταλάβουν, οι υπόλοιποι απλά το ονειρεύονται στα πελάγη του υποσυνειδήτου. http://www.youtube.com/watch?v=THiq5pB2_cg

  

Jeux d'enfants..

 Εν μέσω εξεταστικής και κυκλοθυμίας πήρα την μεγάλη απόφαση εχθές- Σάββατο- να θυμηθώ ότι είμαι φοιτήτρια και να συσφίξω τις σχέσεις μου με το βιβλίο μου.. Όπως μπορείτε να καταλάβετε αυτό δεν στέφθηκε και από απόλυτη επιτυχία και έτσι κατέληξα να βλέπω το "Jeux d'enfants" (a.k.a "Love me if you dare")..Ενός λεπτού σιγή για τον αφανισμένο πλέον κυνισμό μου.

  Ok, μην με παρεξηγείτε ήταν μία υπέροχη ταινία και το consept παρουσίαζε μεγάλο ενδιαφέρον από την στιγμή που διαφοροποιείτο από την κλασσική πατέντα των ρομαντικών ταινιών..Ωστόσο, από την ώρα που τελείωσε δεν μπορούσα να πάψω να αναρωτιέμαι αν ποτέ ξεπερνάμε τα παιδικά μας κατάλοιπα στο να δείχνουμε (ή να μην δείχνουμε ) τα συναισθήματά μας στον άνθρωπο που μας τα εμπνέει.. 

 Θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια και χαμογελάω, καθώς μου έρχεται η φράση της μαμάς μου, όποτε επέστρεφα σπίτι στεναχωρημένη, έπειτα από τσακωμό με κάποιο αγοράκι.. "Μην είσαι χαζούλα..του αρέσεις, για αυτό σε πειράζει." Μία τόσο μικρή και απλή φράση που αποτυπώθηκε στο παιδικό μου μυαλό και από τότε δεν κατάφερα να την αποτινάξω.. 

 Και έτσι περνούσαν τα χρόνια και συνέχιζα να πιστεύω ότι, όποτε κάποιο άτομο μου συμπεριφέρεται άσχημα ή περίεργα αυτό υποδηλώνει ένα βαθύτερο συναίσθημα προς εμένα.. Και το χειρότερο? Με έλκυαν αποκλειστικά και μόνο τέτοιες περιπτώσεις, οι οποίες συνήθως μου έπαιρναν καιρό να συνειδητοποιήσω πόσο μάταιες και αδιέξοδες ήταν. Και έτσι, άρχισα και εγώ να ενστερνίζομαι την συμπεριφορά αυτή, να κρύβω τα συναισθήματα μου, να είμαι φαινομενικά αδιάφορη και αμήχανη προς το άτομο που εκάστοτε μου άρεσε, θεωρώντας ότι το να δείχνεις τα συναισθήματα σου είναι κάτι που σε ρεζιλεύει, σε πληγώνει και σε ρίχνει από το βάθρο που δημιουργείς ο ίδιος για τον εαυτό σου...

 Κοιτάζοντας γύρω μου, συνειδητοποιώ ότι αυτό μάλλον αποτελεί συχνό φαινόμενο -όσο και αν θέλω να αισθάνομαι ξεχωριστά προβληματική-. Ζούμε σε μία πόλη γεμάτη ανθρώπους μόνους με καταπιεσμένα συναισθήματα και πάθη, προστατευμένους στην ρουτίνα τους.. Όλοι ονειρεύονται κάτι περισσότερο, κάτι μεγαλύτερο, όμως μονάχα λίγοι τολμούν και έτσι, συνεχίζουμε να ζούμε την ίδια συμβατική ζωή και να εξοικειωνόμαστε με την μοναξιά μετονομάζοντας την σε αυτάρκεια.. Να κοροϊδεύουμε τα λιγοστά ζευγαράκια, τις ρομαντικές ταινίες και τα βιβλία, θεωρώντας τα γλυκανάλατα και ανόητα. 

 Προσωπικά, το "Jeux d'enfants" το θεώρησα μία ταινία που καταδεικνύει το πρόβλημα που υπάρχει μέσα μας και γύρω μας...Όλοι μας προτιμούμε το παιχνίδι..Τα υπονοούμενα, τις κλεφτές ματιές και όλα αυτά πάντοτε στο κλίμα "μεταξύ αστείου και σοβαρού".. Γιατί? Γιατί δεν υπάρχει πιο τρομακτικό συναίσθημα από το να ξεγυμνώνεις την καρδιά σου μπροστά στον άλλον και να αισθάνεσαι ευάλωτος. Αν είχαν όντως τολμήσει να πουν τι αισθάνονται και να σταματήσουν το αγαπημένο τους παιχνίδι, (που στην ταινία παρουσιάζεται ως "Θάρρος", ωστόσο στη δική μου τη συνείδηση πιο πολύ μου θύμισε "Κρυφτό") τα πράγματα ενδεχομένως να είχαν πάρει άλλη τροπή και να μην είχαν καταλήξει αγκαλιασμένοι 100 μέτρα κάτω από την επιφάνειας της γης και σκεπασμένοι με μπετόν, θεωρώντας ότι αυτός ήταν ο ιδανικός τρόπος να σταματήσει το παιχνίδι (a.k.a να είναι μαζί για πάντα).  Μπορεί να είχαν καταλήξει και ένα από αυτά τα ζευγαράκια που βλέπουμε γύρω μας, τα "βαρετά", "συμβατικά" και "γλυκανάλατα"...όμως έχασαν χρόνια από τη ζωή τους κρύβοντας αυτό που στην ουσία επιθυμούσαν. 

 Άραγε η ζωή είναι όντως ένα παιχνίδι? Ή καθώς ενηλικιώνεσαι πρέπει να σταματήσεις το "Κρυφτό", να βρεις το "Θάρρος" και να πεις την "Αλήθεια"? 

 Και το ερώτημα είναι ένα...

"Lost Girl" a thousand dreams away from Neverland

Και ξαφνικά μεγαλώνεις και ξεχνάς να κάνεις θετικές σκέψεις..Δεν μπορείς να πετάξεις. Έχεις κλείσει το παράθυρο στα όνειρά σου και τα έχεις αντικαταστήσει με κυνισμό. Δεν μπορείς πια να δεις τον Peter Pan, δεν αφήνεις τον εαυτό σου ούτε καν να τον ονειρευτεί. Ούτε η νεραϊδόσκονη πια μπορεί να σε βοηθήσει να πετάξεις..Έχεις μεγαλώσει. Έχεις γίνει ένας Captain Hook, προκειμένου να εναρμονιστείς με το νέο ενήλικο περιβάλλον σου. Και αναρωτιέσαι, τι πήγε στραβά?

Πότε ξέχασα να είμαι παιδί? Πότε έπαψα να χαμογελάω με την καρδιά μου, να δίνω απλόχερα αγάπη και να εμπιστεύομαι τόσο τον εαυτό μου, όσο και τους γύρω μου? Πότε έπαψα να ερωτεύομαι? Τι με πλήγωσε τόσο πολύ και σταμάτησα να αφήνομαι, να ζω? Ή μήπως είναι όλα μέρος της διαδικασίας της ωρίμανσης, της ενηλικίωσης? 

Στο μέρος της καρδιάς μου που βρισκόντουσαν κάποτε τα όνειρα μου, οι φαντασιώσεις μου για μία άγνωστη χώρα που όλοι παραμένουν παιδιά-τουλάχιστον στην καρδιά τους-, που κάνεις θετικές σκέψεις και πετάς, που δεν έχεις ευθύνες και κάθε μέρα είναι γιορτή, που ερωτεύεσαι και αυτό δεν σε πληγώνει, που οι φιλίες είναι ουσιαστικές και μοιράζεσαι μαζί τους κάθε γέλιο-γιατί εκεί δεν σου δίνονται λόγοι για να δακρύσεις-, που χορεύεις υπό το φως του φεγγαριού και της μουσικής των νερεαϊδών..σε αυτό το μέρος πλέον υπάρχει θλίψη και κυνισμός. Γιατί να πιστεύεις άλλωστε σε κάτι όμορφο όταν όλα γύρω σου σε διαβεβαιώνουν ότι αυτά είναι παιδικές ανοησίες και κάθε μέρα συνειδητοποιείς πόσο αποκλίνει η πραγματικότητα από αυτά που λαχταράει η καρδιά σου. 

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ονειρευόμουν την Neverland..Ονειρευόμουν να πετάω πάνω από γιγάντια λευκά σύννεφα σαν ζαχαρωτά, να περνάω τα ακροδάχτυλα μου από τα κρυστάλλινα νερά της και να μην έχω καμία έγνοια στον κόσμο..Αναπόσπαστο κομμάτι των ονείρων μου ήταν αυτό το χαμογελαστό αγόρι που με κοίταζε έξω από το παράθυρο μου και με προκαλούσε να τον ακολουθήσω σε αυτόν τον ιδεατό κόσμο και να τους ξεχάσω όλους..Έτσι δεν έκλεισα ποτέ το παράθυρο του δωματίου μου στον Peter Pan, ούτε το παράθυρο της καρδιάς μου στην δική μου Neverland...Και τα χρόνια περνούσαν και ολοένα και ξεχνούσα το μεγάλο μου όνειρο και η πίστη μου κατακερματιζόταν μέρα με την μέρα από την ανιαρή μου πραγματικότητα..Οι υψηλές μου προσδοκίες  γκρεμίζονταν από την ατελή ανθρώπινη φύση και κάπου εκεί έπαψα να πιστεύω στις νεράιδες. 

Κοιτάζοντας τώρα στον καθρέφτη βλέπω ένα ενήλικο πλέον κορίτσι με κουρασμένο βλέμμα που αναζητά λίγη μαγεία για να πιστέψει και πάλι, να μπορέσει να ξεπεράσει τους φόβους της, να κάνει και πάλι θετικές σκέψεις και αν μπορέσει να πετάξει..Πώς μπορείς ωστόσο να ανοίξεις την καρδιά σου στον Peter Pan όταν έχεις μεταμορφωθεί σε Captain Hook?

 Αν μπορούσε τώρα να με δει έχω την αίσθηση ότι θα χτυπούσε το πόδι του νευρικά, θα με κοιτούσε με ένα θλιμμένο μειδίαμα  και ενδεχομένως να αναρωτιόταν  γιατί άλλαξα τόσο.. Και εγώ η ίδια αναρωτιέμαι πολλές φορές..Όμως πώς μπορείς να συνεχίσεις να πετάς όταν η καθημερινότητα σε βαραίνει, όταν η καρδιά σου έχει πληγωθεί τόσες φορές και φοβάσαι να την εκθέσεις και πάλι σε κίνδυνο...Ίσως να μην έχουν χαθεί όλα..Ίσως να είμαι και εγώ ένα "Χαμένο Παιδί" σε μια διαστρεβλωμένη εκδοχή της Neverland και να χρειάζομαι απλά θετικές σκέψεις για να αιωρηθώ για λίγο από τον μουντό αυτό κόσμο..

Και καθώς τώρα κλείνω τα μάτια νομίζω ότι ακούω ένα χτύπημα φτερών δίπλα μου...Τι στην ευχή..? Θα το ψιθυρίσω και ο,τι βγει..."I DO BELIEVE IN FAIRIES".