" Και κάπως έτσι ξύπνησα από τον λήθαργο..Δεν νομίζω ότι έφταιγε μονάχα το φιλί του Πρίγκιπα, ούτε και οι Τρεις Καλές μου Νεράιδες -αν και δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς την συμβολή τους!! Επί της ουσίας όμως, ξύπνησα την στιγμή που επέλεξα η ίδια να ξυπνήσω από αυτόν τον ανιαρό και ανούσιο ύπνο, που με είχα αυθυποβάλει. Είχε έρθει πια η στιγμή να πολεμήσω, δεν ήθελα να είμαι πλέον μία πριγκίπισσα του ύπνου, αυτή που θα την θυμούνταν ως "Ωραία Κοιμωμένη", μια τεμπέλα δηλαδή και υπναρού που άφηνε την τύχη της στα χέρια των άλλων!!
Η παρουσία ενός πρίγκιπα στη ζωή μου ήρθε μετά από αυτή την απόφαση και ήταν καταλυτική, αλλά ο πόλεμος ήταν δικός μου και αφορούσε εμένα και τον κακό μου εαυτό, τον αλλοιωμένο...Η Κακιά Βασίλισσα ήμουν πλέον εγώ στο παραμύθι μου..Εγώ έθετα τα εμπόδια, τα "πρέπει" και τα "μη" που με απομάκρυναν από την ευτυχία που τόσο αποζητούσα! Όταν το συνειδητοποίησα η νίκη ήταν πλέον καθοριστική, αρκεί να ακουμπούσα το αδράχτι και ας με πλήγωνε, ας με σκότωνε! Όσο δεν ακουμπούσα το ρημαδό-αδράχτι και δεν πληγωνόμουν ήμουν ναι μεν ασφαλής, αλλά κάτι με κρατούσε από το να ζήσω την ολοκληρωτική ευτυχία..Δεν θα ήμουν ποτέ πραγματικά ελεύθερη εάν δεν το "άγγιζα", πάντοτε θα με στοίχειωνε αυτή η σκέψη. Έτσι, το πήρα απόφαση, αυτή τη φορά χωρίς νεράιδες και πρίγκιπες, θα το έκανα μόνη μου..Μία πριγκίπισσα, πρωταγωνίστρια στο ίδιο της το παραμύθι!
Και τότε το άγγιξα και όπως ήταν φυσικό με πλήγωσε, με πλήγωσε βαθιά, πιο βαθιά από ο,τι περίμενα..Και μη γνωρίζοντας πώς να το διαχειριστώ έπεσα σε αυτόν τον ανούσιο ύπνο για τον οποίο δυστυχώς έμεινα μετέπειτα γνωστή. Όσο κοιμόμουν δεν αισθανόμουν τον πόνο, όσο κοιμόμουν δεν σκεφτόμουν, δεν θυμόμουν, ήμουν και πάλι ευτυχισμένη.. Όμως ο ύπνος δεν ήταν λύση στον πόνο μου, ήταν το προσωπικό μου placebo για να αισθάνομαι μία στοιχειώδη ηρεμία την οποία είχα μετονομάσει σε ευτυχία..Στην απομόνωση του ύπνου μου έχασα πολλές στιγμές από τη ζωή μου, που όπως μου εκμυστηρεύτηκαν αργότερα ήταν χρόνια ολόκληρα..Και μέσα σε αυτά τα χρόνια το Βασίλειο όχι μόνο δεν είχε αποκοιμηθεί, αλλά η ροή του χρόνου και των γεγονότων ήταν πιο δραστική από ποτέ! Μπορεί λοιπόν να έχασα πολύ καιρό κατά τη διάρκεια αυτού του λήθαργου, αλλά βρήκα το σημαντικότερο: τον εαυτό μου! Και τότε ήταν που ξύπνησα..
Ανοίγοντας τα μάτια μου είδα τον Πρίγκιπα και έκανα και πάλι ότι κοιμάμαι, γιατί φοβήθηκα ότι μετά το αδράχτι δεν θα άντεχα άλλον πόνο. Όταν με φίλησε όμως, δεν μπορούσα να κάνω πια την κοιμισμένη, η σύγχυση ήταν πολύ μεγάλη για να συνεχίσω να υποκρίνομαι..Σαστισμένη άνοιξα τα μάτια μου και εκείνος πίστεψε ότι το φιλί του ήταν αυτό που στην ουσία με ξύπνησε, έτσι αποφάσισα ότι ήταν πιο ευγενικό να τον αφήσω να το πιστεύει, καθώς αυτό υποδείκνυε και η ανατροφή μου..
Τα υπόλοιπα λίγο - πολύ τα ξέρετε..Μετά παντρευτήκαμε και ζήσαμε εμείς καλά και εσείς καλύτερα-μέχρι στιγμής τουλάχιστον. Παράπονο δεν έχω, με φροντίζει, με προσέχει και με έχει κυριολεκτικά Βασίλισσα, αλλά σε έναν γάμο πρέπει να κάνεις αμοιβαίες υποχωρήσεις-μην ακούτε τι λένε οι παραμυθάδες!
Όσον αφορά την ύπαρξη της μαγείας και τα λοιπά, αυτά είναι το αλατοπίπερο σε μία ιστορία..Ο καθένας πρέπει να αντιμετωπίσει τους προσωπικούς του δαίμονες, να αγαπήσει τον εαυτό του για να είναι έπειτα σε θέση να αγαπήσει και να αγαπηθεί..Και υπάρχει δυνατότερη μαγεία από την αγάπη?!"
