Παραμύθια και δράκοι

  Η αλήθεια είναι ότι ξέρεις...Πάντα ξέρεις. Καταλαβαίνεις τα κίνητρα του άλλου πίσω από τα λεγόμενά του, πίσω από την σιωπή του, πίσω από την διαρκή απουσία του. Όποιος θέλει πράττει, ψάχνει, παλεύει, διεκδικεί. Ακόμα, και αν δεν του έχεις δώσει το πολυπόθητο πράσινο φως. Και εσύ έτσι είσαι, όταν κάτι το θέλεις πολύ ψάχνεις τρόπους να το αποκτήσεις, κάνεις συνεχώς αισθητή την παρουσία σου και ας μην θέλεις ποτέ να "εκτεθείς", να ρίξεις τον εγωισμό σου και να γίνεις "γυναικούλα".

   Όταν ένας άντρας σε θέλει πολύ -δώσε ιδιαίτερη βάση στο πολύ- θα σε διεκδικήσει. Και όταν λέμε ότι θα σε διεκδικήσει, δεν εννοούμε τα likes που μπορεί να σου κάνει κατά καιρούς για να σε κρατάει καβάτζα, ούτε τα μηνυματάκια με τα υπονοούμενα για να μην χάνει την επαφή και ΝΑ ΣΕ ΚΡΑΤΑΕΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΓΙΑ ΚΑΒΑΤΖΑ. Θα σου δηλώσει ξεκάθαρα το ενδιαφέρον του και επειδή εσύ είσαι γυναίκα θα το καταλάβεις. Τα μισόλογα δεν είναι σημάδι ντροπαλού χαρακτήρα, είναι σημάδι μη αρκετής αρέσκειας και σίγουρα αρκετής ωραιοπάθειας.

  Και πώς το ξέρεις αυτό? Γιατί το έχεις κάνει και εσύ, ίσως ασυναίσθητα, ίσως με πλήρη συνείδηση των πράξεων σου, πάντως είναι γεγονός. Το έχεις κάνει σε άτομα που σε διεκδίκησαν με τον τρόπο τους ή και τελείως ξεκάθαρα και εσύ κολακεύτηκες, χωρίς όμως να αισθάνεσαι απαραίτητα το ίδιο. Έτσι, δεν έκοψες την επαφή μαζί τους, είτε γιατί ήθελες να γεμίσεις το υπέρμετρο εγώ σου και να καλύψεις τις ανασφάλειες σου, είτε γιατί παρουσίαζε ένα άλφα ενδιαφέρον η φάση, αλλά όχι αρκετό για να την συνεχίσεις η ίδια. Δεν έστελνες ποτέ η ίδια μήνυμα για να μην δώσεις τα "λανθασμένα μηνύματα" από την στιγμή που δεν πολυ-ενδιαφερόσουν, αλλά όταν σου έστελναν απαντούσες, είτε από βαρεμάρα, είτε από ευγένεια, είτε από περιέργεια- χωρίς να αντιλαμβάνεσαι ότι και με αυτή σου την στάση έδινες ελπίδες, ελπίδες που δεν ήσουν σε θέση να υλοποιήσεις.
 

 
 Και τώρα? Τώρα ο,τι έκανες το λούζεσαι. Και φτάνεις στο σημείο να το συνειδητοποιείς...
Πάντοτε δικαιολογούσες τον εαυτό σου και θεωρούσες ότι εσύ δεν έκανες κάτι κακό ή ανήθικο. Βάφτιζες την στάση σου "ευγένεια" και έλεγες ότι μπορεί και να αλλάξουν τα συναισθήματα σου προς αυτό το άτομο κάποια στιγμή. Τώρα λοιπόν παίρνεις μία γεύση από το δικό σου το φάρμακο και συνειδητοποιείς ότι αυτό που έκανες δεν ήταν τελικά και τόσο ηθικό. Το αντικείμενο της επιθυμίας σου δεν σε αποθαρρύνει, αλλά παράλληλα ακολουθεί μία στάση πολύ γνώριμη σε εσένα, αναγνωρίζεις πολλά πράγματα που έκανες εσύ στις δικές του κινήσεις και καταλαβαίνεις ότι γίνεσαι μία από το σωρό, ένα ακόμα μήνυμα, ένα ακόμα like, ένα ακόμα υπονοούμενο. Το "αντικείμενο της επιθυμίας σου" ενδεχομένως, να μην έχει καν την ωριμότητα να το συνειδητοποιήσει κιόλας!!  Αλλά το γεγονός είναι ένα. Όταν λες σε έναν άνθρωπο ότι σου αρέσει και ότι σου έχει μείνει απωθημένο και εκείνος σου απαντάει με μισόλογα χωρίς να σε αποθαρρύνει και δεν σου ξεκαθαρίζει την θέση του το θέμα είναι ένα: ΔΕΝ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕΙΣ ΑΡΚΕΤΑ. Είσαι μία καβάτζα, είσαι μία ρεζέρβα, σε περίπτωση που δεν βρει κάτι καλύτερο. Όσο πιο γρήγορα το αντιληφθείς και το χωνέψεις τόσο το καλύτερο.

  Βλέπεις κανένας μας δεν αποτελεί εξαίρεση σε αυτά τα πράγματα, είμαστε καταδικασμένοι να περάσουμε από όλους τους ρόλους, του θύτη, του θύματος, του παρατηρητή και  να συνεχίζουμε τον αέναο φαύλο κύκλο της αμοιβαίας ανειλικρίνειας που χαρακτηρίζει το φλερτ. Γιατί μάλλον δεν έχει και πολύ πλάκα να λες αυτά που θες και κυρίως να λες αυτά που δεν θες. Όλοι μας νομίζουμε ότι γινόμαστε κακοί με το να λέμε στον άλλον "όχι" . Αλλά εν τέλει αυτός που είναι ειλικρινής ποτέ δεν χάνει, στο πέρασμα του χρόνου αναγνωρίζουμε την αξία του και το καλό που μπορεί να μας έκανε με το να μην μας τοποθετήσει στην θλιβερή θέση της καβάτζας, αναγνωρίζουμε το πόσο δυνατός ήταν ψυχικά με το να προτιμήσει να παραμείνει μόνος και να κλείσει πόρτες γιατί ουσιαστικά δεν χρειάζεται άλλους ανθρώπους να του τονώσουν το ηθικό, γιατί ξέρει πολύ καλά τι είναι και τι δεν είναι, τι θέλει και τι δεν θέλει και έχει τα κότσια να το δηλώσει.

   Αυτούς τους ανθρώπους έχουμε την υποχρέωση να τους εκτιμούμε, γιατί αργά ή γρήγορα  καταλαβαίνουμε τα κότσια που χρειάζονται για να δώσεις μία "χυλόπιτα". Γιατί από την ειλικρίνη απόρριψη όλοι μας έχουμε αναρρώσει, τα ερωτηματικά είναι αυτά που μας κρατάνε πίσω, που μας δημιουργούν φρούδες ελπίδες και μας γεννάνε όνειρα. Και όταν προσγειωνόμαστε -που είναι καθαρά προσωπική υπόθεση πότε θα πάρεις την απόφαση να πάψεις να εθελοτυφλείς και να δεις την σκληρή, αλλά αναζωογονητική αλήθεια- πονάει πολύ.

  Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να γίνεσαι εκούσια ηλίθιος, να ακούς τα πράγματα που θέλεις να ακούσεις,να αγνοείς τα σημάδια και όσες συμβουλές και να ακούσεις για το αντίθετο εσύ να συνεχίζεις να ελπίζεις, κοινώς να εθελοτυφλείς.
Αν θέλεις να ζήσεις το "παραμύθι" μάλλον βρήκες πολύ λάθος τρόπο να το κάνεις. Το παραμύθι ξεκινά εκεί που υπάρχει αλήθεια, εκεί που βρίσκεται το ειλικρινές ενδιαφέρον, που η ανασφάλεια εκτοπίζεται από την σιγουριά που σου προκαλούν τα αληθινά και ξεκάθαρα δηλωμένα θέλω του άλλου, εκεί που δεν χρειάζεται πια να αναλύσεις και να σκεφτείς, γιατί απλά το ζεις. Σταματήστε να παραμυθίαζετε τους εαυτούς σας και ίσως να βρεθεί το δικό σας αληθινό παραμύθι, στην ανιαρή, κυνική και ρουτινιασμένη σας πραγματικότητα.

           Μία συμβουλή από μια μεγάλη παραμυθού και ακόμα μεγαλύτερη εκούσια παραμυθιασμένη.

"Υπολογιστικές" σχέσεις

  Από τότε που η τεχνολογία έχει εισβάλει -ενίοτε για την διευκολύνει και ενίοτε για την κάνει πιο δύσκολη, ανάλογα την οπτική γωνία που θα το εξετάσει κανείς- στην ζωή μας, δεν παύω να εντοπίζω την επιρροή που έχουν ασκήσει οι υπολογιστές και στις διαπροσωπικές σχέσεις και όχι μόνο σε επίπεδο επικοινωνίας, αλλά και στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τις καταστάσεις και λειτουργούμε.
 Το DELETE, είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Δεν έχεις χώρο στον υπολογιστή ή στο κινητό και έχεις βαρεθεί μια εφαρμογή? DELETE. Το ίδιο και στην ζωή μας. Η πρώτη φορά που χρησιμοποίησα με τρομακτική ευκολία το DELETE στην ζωή μου ήταν σε ηλικία 18 ετών, όταν συνειδητοποίησα ότι μία κατάσταση πλέον δεν με πληρούσε, όταν κατάλαβα ότι είχα δώσει τόσα πολλά που πλέον ο σκληρός μου είχε γεμίσει ιούς και είχε χάσει την ουσία, αποφάσισα να πατήσω DELETE. Και έτσι, διέγραψα πολλά άτομα από την ζωή μου χωρίς να το σκεφτώ ιδιαίτερα, ούτε να το μετανιώσω μετέπειτα. Και ίσως να ήταν για καλό. Άλλωστε, ποτέ δεν μου άρεσαν τα περίπλοκα, πάντοτε προτιμούσα τις πιο απλές, τις πιο εύχρηστες εφαρμογές.
  Όταν όμως διαγράφεις ένα αρχείο στον υπολογιστή στέλνεται στον κάδο απορριμάτων και αν θέλεις μπορείς να το ξαναβρείς, να το επαναφέρεις. Έτσι και εγώ στην ζωή μου, μπορεί να πατούσα με τρομακτική ηρεμία και ευκολία το DELETE, αλλά πότε πότε άνοιγα τον "κάδο απορριμάτων" για να το ελέγξω, να δω αν είναι ακόμα εκεί, και πολλές φορές δελεαζόμουν να το επαναφέρω, όμως ποτέ δεν το έκανα- ήταν θέμα τιμής. Αν ήθελα να συνεχίσει να λειτουργεί ομαλά ο υπολογιστής δεν θα έπρεπε να επαναφέρω τα επίφοβα αρχεία, που μπορεί να επέφεραν και εκατομμύρια ιούς που ενδεχομένως μου κράσαραν το σύστημα. Και έτσι, το DELETE έγινε το αγαπημένο μου κουμπί, όποτε κάτι με τρόμαζε, όποτε δεν ήξερα πως να το χειριστώ -γιατί περιττό να πω ότι με την τεχνολογία είμαστε παράλληλες γραμμές- , όποτε έπρεπε να επενδύσω χρόνο και ενέργεια για να το κατανοήσω και να δω αν μου ταιριάζει πάντοτε επέλεγα την εύκολη λύση, το DELETE.
  Και αναρωτιέμαι, πριν ανακαλυφθούν οι υπολογιστές, και το DELETE, οι Κάδοι Απορριμάτων, τα συστήματα anti-virus ( όπου anti-virus, βλέπε τείχη, εγωισμούς και υπερηφάνεια ), άραγε πως αντιμετώπιζαν τις "περίπλοκες- επικίνδυνες εφαρμογές" ? Όταν δεν είχαν την εύκολη λύση του DELETE, τι έκαναν? Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως κάποτε είχα διαβάσει μία απάντηση ηλικιωμένης κυρίας, παντρεμένης πάνω από τεσσαρακονταετία σε ερώτηση πώς παρέμεινε τόσα χρόνια ευτυχισμένα παντρεμένη. Η απάντηση της ήταν απλή, λιτή και πηγή άπειρου προβληματισμού για εμένα: "Στην εποχή μας όταν κάτι έσπαγε προσπαθούσαμε να το επιδιορθώσουμε. Δεν το πετούσαμε για να πάρουμε κάτι καινούριο.".
  Και πώς μπορούμε εμείς, η γενιά της αφθονίας, της πιο εξελιγμένης τεχνολογίας να ασπαστούμε τον όρο της επιδιόρθωσης? Εμείς, που όποτε κάτι έσπαγε ή χαλούσε, δεν στεναχωριόμασταν- αντίθετα, είχαμε μία μύχια χαρά - γιατί γνωρίζαμε ότι θα το αντικαταστήσουμε με κάτι καινούριο, με κάτι καλύτερο. Και ξεχνούσαμε την αρχική μας λαχτάρα, για το σπασμένο πλέον αντικείμενο. Ήταν πλέον σπασμένο, δυσλειτουργικό, δύσχρηστο, δεν είχε πλέον καμία σημασία και η θέση του ήταν στον "Κάδο Απορριμάτων" , τόσο απλά και γρήγορα. Κανένας προβληματισμός και καμία ενοχή. Και όμως, ώρες ώρες όλοι αναζητούμε το "σπασμένο", η σκέψη του ξεπροβάλει αναίτια και μας προκαλεί μια γλυκιά μελαγχολία και μετά καταχωνιάζουμε και την ίδια την σκέψη στον "Κάδο Απορριμάτων", γιατί το καινούριο, το καλύτερο και αστραφτερό θα μας κάνει να λησμονήσουμε. Θα λησμονήσουμε.. Θα λησμονήσουμε ?

Έρωτες και άλλα δεινά

    Ίσως όντως έχω δει υπερβολικά πολλές ταινίες και σειρές, ίσως έχω διαβάσει υπερβολικά πολλές φορές τις ερωτικές νουβέλες της Jane Austen, ίσως απλά είμαι αθεράπευτη ρομαντική-αιθεροβάμων- ηλίθια.. 'Ίσως φταίει η Disney και οι απίστευτα υψηλές προσδοκίες μου όσον αφορά τις ιστορίες αγάπης (και τα καλά soundtrack)..Οι πιθανές εξηγήσεις στο μυαλό μου είναι πολλές.. το γεγονός όμως ένα! Δεν βαριέμαι ποτέ να πετάω στα σύννεφα, να ενθουσιάζομαι μέχρι αηδίας και στο τέλος να προσγειώνομαι..Με τα μούτρα..Σε δρόμους κακοτράχαλους..και με λάσπη.
 
    Όλα αυτά βέβαια τα βιώνω σε ένα πολύ προσωπικό σύμπαν, το οποίο μπορεί να περιοριστεί και να περιγραφεί με μία λέξη ως : το μυαλό μου (άντε και τις κολλητές μου, που κατά καιρούς ταλανίζω αλύπητα με τις ατέρμονες συναισθηματικές μου διακυμάνσεις και αναλύσεις.). Έχοντας συνηθίσει να παρουσιάζομαι με ένα περίβλημα σοβαρότητας, εγωισμού, κυνισμού και φαινομενικής απάθειας. Όλα αυτά οδηγούν σε ένα κράμα Σιδηράς Κυρίας και Σούπερ Γκούφυ, το οποίο ομολογουμένως μας έχει προσφέρει στιγμές απείρου γέλιου, αλλά και ανομολόγητης αμηχανίας και παρεξηγήσεων.

 Και κάπως έτσι, η αιώνια μάχη μεταξύ μυαλού και καρδιάς ξεκινάει και συνεχίζεται τα τελευταία είκοσι χρόνια. Κακά τα ψέματα είναι πολύ δύσκολο να είσαι ρομαντικός στις μέρες μας..Εκτός του ότι γίνεσαι αντικείμενο χλευασμού και ενίοτε λύπησης -με αποτέλεσμα να το κρύβεις λες και ανήκεις σε κάποια παράνομη λέσχη ή παγανιστική αίρεση- οι εμπειρίες της καθημερινής ζωής σε κάνουν από πάνω να αισθάνεσαι και βλάκας και να τα βλέπεις όλα πιο ορθολογιστικά και κυνικά. Το να έχεις πλέον συναισθήματα και να διαθέτεις τα κότσια όχι μόνο να το δείχνεις, αλλά να το λες κιόλας σε καθιστούν ένα προϊόν αναλώσιμο, εκμεταλλεύσιμο, ένα " μίασμα " για την κοινωνία μας, που έχει ως μότο της το: "Άλλα λέω, άλλα κάνω και άλλα εννοώ..Άλλον σκέφτομαι, άλλον γουστάρω, με άλλον συνουσιάζομαι και με άλλον έχω σχέση.". Μιας κοινωνίας που πλέον αποτελείται από μπακουράκια, κατά το ήμισυ ερωτευμένους, κακές σχέσεις και one night stand.

 Και πες ότι τα ξεπερνάς τα στάνταρ της κοινωνίας, πες ότι είσαι μονάχα είκοσι χρονών και έχεις την ανάγκη να ρισκάρεις, να τα παίξεις όλα για όλα και να μην σε νοιάζει τι θα πει ο κόσμος, γιατί εσύ δεν ήσουν ποτέ κομμάτι αυτής της κοινωνίας, ποτέ δεν έκανες αυτά που οι περισσότεροι ευλαβικά ακολουθούν, προτίμησες να είσαι μόνος παρά σε μέτριες, άοσμες και παραχωρητικές σχέσεις, γιατί δεν θα άντεχες ποτέ να παίρνεις απλά και να μην αισθάνεσαι, γιατί για εσένα το να μην δίνεις αγάπη στον άνθρωπο που είσαι μαζί, ή έστω να μην του δίνεις την αγάπη που σου δίνει θα ήταν έσχατη προδοσία στον ονειρεμένο κόσμο που κρατάς τόσο καλά κρυμμένο στο μυαλό και στην καρδιά σου. Που για 'σένα εν τέλει ήταν ανέκαθεν ένα.
 

  Πες λοιπόν, ότι τα ξεπέρασες όλα αυτά. Και λες επιτέλους να κατεβάσεις τα τείχη και τον κυνισμό που με επιμέλεια έχτιζες τόσο καιρό και θεωρείς απόρθητο (τα ίδια έλεγαν και οι Τρώες και ιδού τα αποτελέσματα..) και να εξωτερικεύσεις τα όσα αισθάνεσαι.. Τότε τι ? Και αν γίνεις δεδομένο? Γιατί κακά τα ψέματα..Το απωθημένο πολλοί αγάπησαν..Το δεδομένο ουδείς! Ειδικά όταν είσαι γυναίκα..Γιατί όπως πολύ σοφά είχε πει η Carrie Bradshaw: "When men attempt bold gestures, it's generally considered romantic. When women do it, it's often considered desperate or psycho." Και για του λόγου το αληθές...

   Τελικά το μεγαλύτερο μας εμπόδιο στην αναζήτηση της αγάπης/ σχέσης/ έρωτα - εν πάση περιπτώσει ονοματίστε το όπως επιθυμείτε, είναι ο ΕΓΩΙΣΜΟΣ.. Γιατί πιστέψτε με, όταν κάποιος σε κατεβάζει από το βάθρο που έχεις χτίσει και έχεις τοποθετήσει μόνος σου τον εαυτός σου είναι πολύ δύσκολο και μετά θα περάσεις μήνες γλείφοντας τις πληγές σου, περιμένοντας να επουλωθούν τελείως και προετοιμάζοντας τα νύχια σου για να μην ξανασυμβεί αυτό. Και τελικά τι άσχημη λέξη το "δεδομένο".. Εκτός από άσχημη στις συνειδήσεις όλων μας, έχει πλέον καταντήσει βρισιά. Η ξεκάθαρη και άνευ όρων αγάπη, η κατανόηση, ο σεβασμός και το ειλικρινές ενδιαφέρον, δίχως παιχνίδια, δίχως "φτύσιμο", δίχως "ψηστήρι" έχει καταντήσει βρισιά.  

  

  Αυτές είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Ένας φαύλος κύκλος. Όλοι επιθυμούν να αγαπηθούν, να αισθανθούν σημαντικοί, να έχουν μια ζεστή αγκαλιά κάθε βράδυ, ένα άγγιγμα στο λαιμό, έναν άνθρωπο να εμπιστευθούν. Ωστόσο, κανείς δεν είναι διατεθειμένος να αγαπήσει, να εκτεθεί, να ρισκάρει, να ΔΩΣΕΙ κομμάτι από τον εαυτό του,  αντ' αυτού προτιμάμε το φτύσιμο, την υποβάθμιση, την απουσία. Γιατί τελικά έτσι είναι ρυθμισμένος ο οργανισμός μας..σε ένα αέναο κυνήγι της ευτυχίας, πάντα να πληγώνουμε και να μας πληγώνουν και πάλι απ'την αρχή. 

  Το να απέχεις από όλο αυτό είναι μία απόφαση, έναν πληγωμένο εγωισμό και μερικές "χυλόπιτες" μακριά..Αξίζει όμως τον κόπο..Η τύχη άλλωστε, ευνοεί τους τολμηρούς!