Από τότε που η τεχνολογία έχει εισβάλει -ενίοτε για την διευκολύνει και ενίοτε για την κάνει πιο δύσκολη, ανάλογα την οπτική γωνία που θα το εξετάσει κανείς- στην ζωή μας, δεν παύω να εντοπίζω την επιρροή που έχουν ασκήσει οι υπολογιστές και στις διαπροσωπικές σχέσεις και όχι μόνο σε επίπεδο επικοινωνίας, αλλά και στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τις καταστάσεις και λειτουργούμε.
Το DELETE, είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Δεν έχεις χώρο στον υπολογιστή ή στο κινητό και έχεις βαρεθεί μια εφαρμογή? DELETE. Το ίδιο και στην ζωή μας. Η πρώτη φορά που χρησιμοποίησα με τρομακτική ευκολία το DELETE στην ζωή μου ήταν σε ηλικία 18 ετών, όταν συνειδητοποίησα ότι μία κατάσταση πλέον δεν με πληρούσε, όταν κατάλαβα ότι είχα δώσει τόσα πολλά που πλέον ο σκληρός μου είχε γεμίσει ιούς και είχε χάσει την ουσία, αποφάσισα να πατήσω DELETE. Και έτσι, διέγραψα πολλά άτομα από την ζωή μου χωρίς να το σκεφτώ ιδιαίτερα, ούτε να το μετανιώσω μετέπειτα. Και ίσως να ήταν για καλό. Άλλωστε, ποτέ δεν μου άρεσαν τα περίπλοκα, πάντοτε προτιμούσα τις πιο απλές, τις πιο εύχρηστες εφαρμογές.
Όταν όμως διαγράφεις ένα αρχείο στον υπολογιστή στέλνεται στον κάδο απορριμάτων και αν θέλεις μπορείς να το ξαναβρείς, να το επαναφέρεις. Έτσι και εγώ στην ζωή μου, μπορεί να πατούσα με τρομακτική ηρεμία και ευκολία το DELETE, αλλά πότε πότε άνοιγα τον "κάδο απορριμάτων" για να το ελέγξω, να δω αν είναι ακόμα εκεί, και πολλές φορές δελεαζόμουν να το επαναφέρω, όμως ποτέ δεν το έκανα- ήταν θέμα τιμής. Αν ήθελα να συνεχίσει να λειτουργεί ομαλά ο υπολογιστής δεν θα έπρεπε να επαναφέρω τα επίφοβα αρχεία, που μπορεί να επέφεραν και εκατομμύρια ιούς που ενδεχομένως μου κράσαραν το σύστημα. Και έτσι, το DELETE έγινε το αγαπημένο μου κουμπί, όποτε κάτι με τρόμαζε, όποτε δεν ήξερα πως να το χειριστώ -γιατί περιττό να πω ότι με την τεχνολογία είμαστε παράλληλες γραμμές- , όποτε έπρεπε να επενδύσω χρόνο και ενέργεια για να το κατανοήσω και να δω αν μου ταιριάζει πάντοτε επέλεγα την εύκολη λύση, το DELETE.
Και αναρωτιέμαι, πριν ανακαλυφθούν οι υπολογιστές, και το DELETE, οι Κάδοι Απορριμάτων, τα συστήματα anti-virus ( όπου anti-virus, βλέπε τείχη, εγωισμούς και υπερηφάνεια ), άραγε πως αντιμετώπιζαν τις "περίπλοκες- επικίνδυνες εφαρμογές" ? Όταν δεν είχαν την εύκολη λύση του DELETE, τι έκαναν? Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως κάποτε είχα διαβάσει μία απάντηση ηλικιωμένης κυρίας, παντρεμένης πάνω από τεσσαρακονταετία σε ερώτηση πώς παρέμεινε τόσα χρόνια ευτυχισμένα παντρεμένη. Η απάντηση της ήταν απλή, λιτή και πηγή άπειρου προβληματισμού για εμένα: "Στην εποχή μας όταν κάτι έσπαγε προσπαθούσαμε να το επιδιορθώσουμε. Δεν το πετούσαμε για να πάρουμε κάτι καινούριο.".
Και πώς μπορούμε εμείς, η γενιά της αφθονίας, της πιο εξελιγμένης τεχνολογίας να ασπαστούμε τον όρο της επιδιόρθωσης? Εμείς, που όποτε κάτι έσπαγε ή χαλούσε, δεν στεναχωριόμασταν- αντίθετα, είχαμε μία μύχια χαρά - γιατί γνωρίζαμε ότι θα το αντικαταστήσουμε με κάτι καινούριο, με κάτι καλύτερο. Και ξεχνούσαμε την αρχική μας λαχτάρα, για το σπασμένο πλέον αντικείμενο. Ήταν πλέον σπασμένο, δυσλειτουργικό, δύσχρηστο, δεν είχε πλέον καμία σημασία και η θέση του ήταν στον "Κάδο Απορριμάτων" , τόσο απλά και γρήγορα. Κανένας προβληματισμός και καμία ενοχή. Και όμως, ώρες ώρες όλοι αναζητούμε το "σπασμένο", η σκέψη του ξεπροβάλει αναίτια και μας προκαλεί μια γλυκιά μελαγχολία και μετά καταχωνιάζουμε και την ίδια την σκέψη στον "Κάδο Απορριμάτων", γιατί το καινούριο, το καλύτερο και αστραφτερό θα μας κάνει να λησμονήσουμε. Θα λησμονήσουμε.. Θα λησμονήσουμε ?
Το DELETE, είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Δεν έχεις χώρο στον υπολογιστή ή στο κινητό και έχεις βαρεθεί μια εφαρμογή? DELETE. Το ίδιο και στην ζωή μας. Η πρώτη φορά που χρησιμοποίησα με τρομακτική ευκολία το DELETE στην ζωή μου ήταν σε ηλικία 18 ετών, όταν συνειδητοποίησα ότι μία κατάσταση πλέον δεν με πληρούσε, όταν κατάλαβα ότι είχα δώσει τόσα πολλά που πλέον ο σκληρός μου είχε γεμίσει ιούς και είχε χάσει την ουσία, αποφάσισα να πατήσω DELETE. Και έτσι, διέγραψα πολλά άτομα από την ζωή μου χωρίς να το σκεφτώ ιδιαίτερα, ούτε να το μετανιώσω μετέπειτα. Και ίσως να ήταν για καλό. Άλλωστε, ποτέ δεν μου άρεσαν τα περίπλοκα, πάντοτε προτιμούσα τις πιο απλές, τις πιο εύχρηστες εφαρμογές.
Όταν όμως διαγράφεις ένα αρχείο στον υπολογιστή στέλνεται στον κάδο απορριμάτων και αν θέλεις μπορείς να το ξαναβρείς, να το επαναφέρεις. Έτσι και εγώ στην ζωή μου, μπορεί να πατούσα με τρομακτική ηρεμία και ευκολία το DELETE, αλλά πότε πότε άνοιγα τον "κάδο απορριμάτων" για να το ελέγξω, να δω αν είναι ακόμα εκεί, και πολλές φορές δελεαζόμουν να το επαναφέρω, όμως ποτέ δεν το έκανα- ήταν θέμα τιμής. Αν ήθελα να συνεχίσει να λειτουργεί ομαλά ο υπολογιστής δεν θα έπρεπε να επαναφέρω τα επίφοβα αρχεία, που μπορεί να επέφεραν και εκατομμύρια ιούς που ενδεχομένως μου κράσαραν το σύστημα. Και έτσι, το DELETE έγινε το αγαπημένο μου κουμπί, όποτε κάτι με τρόμαζε, όποτε δεν ήξερα πως να το χειριστώ -γιατί περιττό να πω ότι με την τεχνολογία είμαστε παράλληλες γραμμές- , όποτε έπρεπε να επενδύσω χρόνο και ενέργεια για να το κατανοήσω και να δω αν μου ταιριάζει πάντοτε επέλεγα την εύκολη λύση, το DELETE.
Και αναρωτιέμαι, πριν ανακαλυφθούν οι υπολογιστές, και το DELETE, οι Κάδοι Απορριμάτων, τα συστήματα anti-virus ( όπου anti-virus, βλέπε τείχη, εγωισμούς και υπερηφάνεια ), άραγε πως αντιμετώπιζαν τις "περίπλοκες- επικίνδυνες εφαρμογές" ? Όταν δεν είχαν την εύκολη λύση του DELETE, τι έκαναν? Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως κάποτε είχα διαβάσει μία απάντηση ηλικιωμένης κυρίας, παντρεμένης πάνω από τεσσαρακονταετία σε ερώτηση πώς παρέμεινε τόσα χρόνια ευτυχισμένα παντρεμένη. Η απάντηση της ήταν απλή, λιτή και πηγή άπειρου προβληματισμού για εμένα: "Στην εποχή μας όταν κάτι έσπαγε προσπαθούσαμε να το επιδιορθώσουμε. Δεν το πετούσαμε για να πάρουμε κάτι καινούριο.".
Και πώς μπορούμε εμείς, η γενιά της αφθονίας, της πιο εξελιγμένης τεχνολογίας να ασπαστούμε τον όρο της επιδιόρθωσης? Εμείς, που όποτε κάτι έσπαγε ή χαλούσε, δεν στεναχωριόμασταν- αντίθετα, είχαμε μία μύχια χαρά - γιατί γνωρίζαμε ότι θα το αντικαταστήσουμε με κάτι καινούριο, με κάτι καλύτερο. Και ξεχνούσαμε την αρχική μας λαχτάρα, για το σπασμένο πλέον αντικείμενο. Ήταν πλέον σπασμένο, δυσλειτουργικό, δύσχρηστο, δεν είχε πλέον καμία σημασία και η θέση του ήταν στον "Κάδο Απορριμάτων" , τόσο απλά και γρήγορα. Κανένας προβληματισμός και καμία ενοχή. Και όμως, ώρες ώρες όλοι αναζητούμε το "σπασμένο", η σκέψη του ξεπροβάλει αναίτια και μας προκαλεί μια γλυκιά μελαγχολία και μετά καταχωνιάζουμε και την ίδια την σκέψη στον "Κάδο Απορριμάτων", γιατί το καινούριο, το καλύτερο και αστραφτερό θα μας κάνει να λησμονήσουμε. Θα λησμονήσουμε.. Θα λησμονήσουμε ?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου