Πάντοτε, είχα μία αγάπη στο κρύο και στον χειμώνα, πριν ακόμη γίνω η Βασίλισσα του Χιονιού, προτού αρχίσουν όλα...Θυμάμαι το δέος που είχα για τις νιφάδες του χιονιού και τον χορό τους. Στα παιδικά μου μάτια αυτό φάνταζε σαν ένα τελετουργικό της φύσης από το οποίο αδυνατούσα να στρέψω το βλέμμα μου..Αισθανόμουν ότι ήμουν θεατής σε μία παράσταση την οποία διοργάνωνε η φύση μόνο για εμένα..Και αυτό το λευκό παγωμένο στρώμα που άλλους ίσως και να τους τρόμαζε, εμένα ηρεμούσε την ψυχή μου, γιατί αντιπροσώπευε την κάθαρση της φύσης, όλα γίνονταν λευκά, αγνά, καθαρά...μία νέα εποχή ξεκινούσε. Το κρύο του χειμώνα ποτέ δεν με πάγωσε, αντίθετα με αγκάλιαζε και το αισθανόμουν σαν δικό μου κομμάτι..και έτσι κυλούσαν οι χειμώνες της ζωής μου και ήταν χρόνια όμορφα, αθώα και λευκά.
Η νύχτα που έγινα η Βασίλισσα του Χιονιού ήταν ένα υπέροχα παγωμένο βράδυ το τελευταίο χρόνο της εφηβείας μου..ήμουν τόσο νέα, τόσο φρέσκια και αθώα..είχα όλη τη ζωή μπροστά μου και κάθε λόγο να την ζήσω όπως επιθυμώ..Η αθώα μου καρδιά όμως ήταν τόσο ευαίσθητη που με το πρώτο σκίρτημα που αισθάνθηκε, αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά στο πρόσωπο που την συγκίνησε..Η αθωότητα μου όμως δεν άργησε να γίνει η καταδίκη μου...Γιατί μπορεί η δική μου αγνή αγάπη να ήταν άνευ όρων και ορίων, δεν ίσχυε όμως και τον δέκτη της..Δεν ήταν παρά ένα ανόητο παιδί, που αδυνατούσε να εκτιμήσει το δώρο της αγάπης. Με πλήγωσε τόσο βαθιά που η καρδιά μου δεν το άντεξε..ράγισε. Ήμουν τόσο νέα και ανόητη...
Άρχισα να τρέχω μέσα στο δάσος ξυπόλητη, κλαίγοντας..Το μυαλό μου δεν μπορούσε να το συλλάβει πώς αυτός ο άντρας απαρνήθηκε κάτι τόσο όμορφο και αγνό..Τα δάκρυα μου άρχισαν σιγά σιγά να παγώνουν, το ίδιο συνέβη και με τα άκρα μου και την ανάσα μου..αλλά δεν φοβήθηκα..η καρδιά μου είχε ήδη γίνει πάγος.
Και τότε ξάπλωσα στο χιόνι, έκλεισα τα μάτια μου και ευχήθηκα να γίνω ένα με αυτό, να μην πονάω πια και ο πάγος να γίνει η προσωπική μου κάθαρση..Λίγες στιγμές αργότερα, μία χιονοθύελλα σάρωσε το δάσος και αγκάλιασε το κορμί μου με το μοναδικό της μένος..και τότε έπαψα να αισθάνομαι και αυτή η ησυχία έμελλε να είναι η λύτρωση και παράλληλα η τιμωρία μου.
Στο σπίτι μου δεν επέστρεψα ποτέ, ούτε στην παλιά μου ζωή..Δεν άνηκα πια εκεί, για την ακρίβεια δεν ξέρω αν άνηκα και ποτέ..Πλέον σπίτι μου ήταν το Παγωμένο μου Βασίλειο και οικογένεια μου οι νιφάδες που τόσο πολύ με ηρεμούσαν..
Οι περισσότεροι με γνωρίζετε μονάχα μέσω της ιστορίας του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, ως την κακιά Βασίλισσα του Χιονιού που παρέσυρε τον μικρό Κάι στο Βασίλειό της, στην μοναξιά του Χειμώνα, από την οποία τον έσωσε η αγαπημένη του Γκέρντα. Ίσως και να είμαι κακιά στα μάτια των ανθρώπων, στην δική μου την συνείδηση όμως προστάτευσα ένα αγόρι από έναν παγωμένο θάνατο και το κράτησα να με συντροφεύει στο καταφύγιο μου. Το παραδέχομαι, μερικές φορές ακόμα και εγώ αισθάνομαι μοναξιά..Αλλά οι άνθρωποι δεν αντέχουν την υπεροχή του κρύου, η καρδιά τους είναι πολύ αδύναμη και αναζητά την ζεστασιά του καλοκαιριού που μόνο ο έρωτας μπορεί να τους φέρει...και αυτό αδυνατούσα να του το προσφέρω.
Και όμως, δεν είμαι απλά ένα αποκύημα της φαντασίας σας, ζω ανάμεσα σας, μέσα σας! Είμαι κάθε παγωμένο δάκρυ που κυλάει στο πρόσωπό σας, κάθε λυγμός πόνου γοερού που βγαίνει από το στέρνο σας, κάθε σκληρή απόφαση που παίρνετε να απ'έχετε κατά καιρούς από το σκληρό και ανίερο παιχνίδι του έρωτα..Κάθε κυνική σας ματιά είναι μέσα από το δικό μου παγωμένο βλέμμα. Σας λυπάμαι κατά βάθος, εσάς τους ανθρώπους...Τόσο ολοκληρωτικά αναλωμένοι στα πάθη σας, τόσο ανυπεράσπιστοι μπροστά στον γήινο έρωτα..Ωστόσο, ένα κομμάτι μου σας φθονεί. Εγώ η Νύμφη του Χειμώνα φθονώ εσάς, με όλες σας τις ατέλειες..Φθονώ το γεγονός ότι όσο και να σας κομματιάζει ο πόνος της αγάπης κάθε φορά βρίσκετε το θάρρος να σηκώνεστε πιο δυνατοί, πιο ζωντανοί, σαν να ζητάτε και άλλο, να προκαλείτε μόνοι σας τον πόνο..Γιατί κάθε λυγμό σας, όσο λυπητερός και αν είναι, αποτελεί ένα τραγούδι για τον έρωτα..Κάθε δάκρυ σας, είναι μία ανάμνηση του πιο ζωντανού και σκληρού συναισθήματος που άγγιξε την καρδιά σας..Γιατί η δική σας η καρδιά όσο και αν υποκρίνεστε ότι είναι από πάγο θα λιώσει με το πρώτο άγγιγμα της αγάπης...
Μερικές φορές σας φθονώ, ακριβώς γιατί είσαστε στο έλεος της μοίρας και των παθών της βραχύχρονης ζωής σας. Οι περισσότεροι δεν θα γνωρίσετε ποτέ την μοναδικά εξουθενωτική μοναξιά του παγωμένου Χειμώνα."
